*نسیم رحمت خدا
آقاى آقا مرتضى، از نوادگان مرحوم آيت اللّه حائرى نقل می كرد: در اراک چند نفر شراب خورده و مست شده بودند. در اين میان، همه با شور مستى، از اتاق بيرون می آیند، همين كه آن ها بيرون آمده بودند، بلافاصله سقف اتاق خراب می شود. با اندکی تامل به خود می گویند: خداوندى كه ما را در چنين حال مخالفت و نافرمانى، مشمول عنايت خاصه خود قرار داد، كمال بى شرمى است بر مخالفت او قدم برداریم همان جا مورد لطف و رحمت الهی قرار گرفته و از كار ناشايست خود توبه می کنند.
در واقع، اين نسيم رحمتى بوده که بر قالب آن ها دميد، آنها را از مستى به هوش آورد و از خواب بيداركرد، گويا خوابشان چندان سنگين نبوده كه با يك جنبش بيدار شدند؛ چون بنده هنگامى كه راه معصيت و مخالفت مولى را مى پيمايد اگر متوجه شود اين جاده ای كه مى رود، راه عصيان و طغيان است، هر طور باشد در دل خود، احساس شرمندگى مى كند، و همین مسئله راه باريكى به سوی خدا است چه بسا به تدريج وسیع شود تا بنده وارد اين راه شده و در دامن مولا قرار گیرد.
پس اين دسته اشخاص كه چنین التفاتی دارند، خوابشان چندان سنگين نمى شود؛ امّا آن دسته اى كه كار ناشايست را شايسته و خطاى خود را صواب مى دانند، خوابشان در نهايت سنگينى است... .
آری؛ انسان در هر راه باشد، باز بايد راه باريكى با خدا داشته باشد.
پی نوشت:
با اقتباس و ویراست از "الکلام یجرّ الکلام" .
منبع:حوزه