بازخوانی نامه 31 نهج البلاغه؛
امام علی (ع)بعداز جنگ صفین سخنان مهمی به فرزند خود امام حسن(ع)می گوید.
عقیق:امام علی(ع)در بخشی از نامه 31 کتاب شریف نهج البلاغه خطاب به فرزند خود
امام حسن (ع)می فرماید:از پدرى در آستانه فنا و معترف به گذشت زمان ، كه
عمرش روى در رفتن دارد و تسليم گردش روزگار شده ، نكوهش كننده جهان ، جاى
گيرنده در سراى مردگان ، كه فردا از آنجا رخت برمى بندد ، به فرزند خود كه
آرزومند چيزى است كه به دست نيايد ، راهرو راه كسانى است كه به هلاكت رسيده
اند و آماج بيماری ها است و گروگان گذشت روزگار .
امام در ادامه
می فرماید:پسرى كه تيرهاى مصائب به سوى او روان است ، بنده دنياست و سوداگر
فريب ، و وامدار مرگ و اسير نيستى است و هم پيمان اندوه ها و همسر غمهاست ،
آماج آفات و زمين خورده شهوات و جانشين مردگان است .
امام در
ادامه می افزاید:من از پشت كردن دنيا به خود و سركشى روزگار بر خود و روى
آوردن آخرت به سوى خود ، دريافتم كه بايد در انديشه خويش باشم و از ياد
ديگران منصرف گردم و از توجه به آنچه پشت سر مى گذارم باز ايستم و هر چند ،
غمخوار مردم هستم ، غم خود نيز بخورم و اين غمخوارى خود ، مرا از خواهشهاى
نفس بازداشت و حقيقت كار مرا بر من آشكار ساخت و به كوشش و تلاشم برانگيخت
كوششى كه در آن بازيچه اى نبود و با حقيقتى آشنا ساخت كه در آن نشانى از
دروغ ديده نمى شد . امام علی (ع)ادامه می دهد:تو را جزئى از خود ، بلكه
همه وجود خود يافتم ، به گونه اى كه اگر به تو آسيبى رسد ، چنان است كه به
من رسيده و اگر مرگ به سراغ تو آيد ، گويى به سراغ من آمده است . كار تو
را چون كار خود دانستم و اين وصيت به تو نوشتم تا تو را پشتيبانى بود ،
خواه من زنده بمانم و در كنار تو باشم ، يا بميرم .
سرانجام امام
در انتهای این بخش به فرزند خود می فرماید:تو را به ترس از خدا وصيت مى كنم
، اى فرزندم ، و به ملازمت امر او و آباد ساختن دل خود به ياد او و دست
زدن در ريسمان او . كدام ريسمان از ريسمانى كه ميان تو و خداى توست ،
محكمتر است ، هرگاه در آن دست زنى ؟ دل خويش به موعظه زنده دار و به
پرهيزگارى و پارسايى بميران و به يقين نيرومند گردان و به حكمت روشن ساز و
به ذكر مرگ خوار كن و وادارش نماى كه به مرگ خويش اقرار كند.
منبع:باشگاه خبرنگاران