انفاق و بخشش از آغاز دین اسلام بلکه قبل از آن از فضایل ارزشمند اخلاقی بوده است و قطعاً انفاق کننده بیش از کسی که به او انفاق می‌شود، چه در این دنیا و چه در آخرت سود می‌برد، اما باید بخشش، خالی از ریا و بدون منت باشد.
حکایت؛ در سال گرانی مرحوم مقدس اردبیلی تمامی طعام‌های خود را با فقرا تقسیم می‌کرد و برای خودش نیز همانند سهم یک فقیر بر می‌داشت. پس از مدتی همسر ایشان برآشفت و با پرخاش گفت: در چنین سالی فرزندان خود را بی آذوقه می‌گذاری که محتاج به مردم باشند. مقدس چیزی نفرمود و طبق معمول برای اعتکاف و عبادت و راز و نیاز به مسجد کوفه رفت، روز دوم اعتکاف مردی مقداری آرد و گندم مرغوب به خانه ایشان آورد و گفت: صاحب خانه این را فرستاده و خودش هم در مسجد کوفه در حال اعتکاف به سر می‌برد، وقتی مقدس اردبیلی که اصلاً از این قضیه اطلاعی نداشت به خانه آمد و از جریان آگاه شد، دانست که این تحفه از جانب خدا است و به حمد و شکر الهی پرداخت.1
ز محتاجان خبر گیر، ای‌که داری چراغ دولت و گنج غنا را 2
پی نوشت: 1.با اقتباس و ویراست از کتاب جلوه‌های معرفت 2.پروین منبع:حوزه