سخاوتمند کسی است که اموال خود را بدون چشم‌داشتی با نیت خالص و از روی بزرگواری می‌بخشد بخشش اموال نوعی شکر نعمت محسوب می‌شود، زیرا هیچ بخیلی را نمی‌بینید که از اولیاءالله باشد.
حکایت؛ روزی یکی از روستایی‌ها با کیسه‌ای از لیره‌های طلا به فردی که با آخوند خراسانی مخالف بود، برخورد کرد از او پرسید: عالم اینجا کیست؟ وی نام یکی از دوستانش را برد و گفت: البته این عالم به کسی چیزی نمی‌دهد، اما آخوند خراسانی بخشش و عطایش بر کسی پوشیده نیست. مرد روستایی گفت: مرا با کسی که بخشش و سخاوت ندارد کاری نیست، به کسی معرفیم کن که کریم و بخشنده باشد، این شخص می‌گوید: مرد روستایی را به منزل آخوند خراسانی آوردم، مرد روستایی به آخوند عرض کرد: این مبلغ از پول ثلث مال یک میت است، مرحوم آخوند فرمود: روی این حصیر بگذار، مرد روستایی پول‌ها را گذاشت و رفت، مرحوم آخوند مشغول وضو گرفتن بود، پس از اتمام وضو رو به من کرده و فرمود: این پول‌ها را بردار. من از سخن آخوند تعجب کردم، عرض کردم: من تمام پول‌ها را برنمی‌دارم. آخوند فرمود: تمامش را بردار و با اصرار زیاد تمام مبلغ را به من داد. این احسان و کرم آخوند باعث گردید عداوت و دشمنی من مبدل به دوستی و محبت با ایشان شود.1