مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آیا ما که در اسلحه سازی و تجهیزات نظامی از کفار عقبیم، باید در دعا هم مؤخر باشیم؟!
عقیق:مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آیا ما که در اسلحه سازی و
تجهیزات نظامی از کفار عقبیم، باید در دعا هم مؤخر باشیم؟! در روایات آمده
است: الدعاء سلاح المؤمن دعا، اسلحه ی مومن است. و در بعضی دعاها داریم: اللهم انک أقرب من دعی خدایا، تو نزدیکترین کسی هستی که می‌توان از او چیزی خواست. یعنی خدا قریب و مجیب است. خداوند متعال در قرآن می فرماید: و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان هرگاه بندگان من درباره من می‌پرسیدند، (بگو:) من نزدیکم و دعای هر کس را که مرا بخواند، اجابت می‌کنم.
اما دعا باشد، نه لقلقه زبان و صورت دعا، و دعای نائب، یعنی این که دعا
کردن بعد از عزم بر ترک گناهانی که می‌کردیم و بنابر انجام آن چه
نمی‌کردیم، زیرا دعای تائب مقبول است، نه دعا برای رفع گرفتاری‌های موانع
سر راه و توفیق انجام کارهای بد گذشته! وقت دعا، حالت سرافکندگی و غصه و حسرت است. ملاحظه می‌فرمایید که خداوند متعال درباره حالت کفار در دم مرگ و در روز جزا می‌فرماید: و أنذرهم یوم الحسرة اذ قضی الامر و هم فی غفلة و هم لا یؤمنون، و لو تری اذ المجرمون ناکسوا رءوسهم عند ربهم
و آنان را از روز حسرت بیم ده، آن هنگام که فرمان ما اجرا می‌گردد و آنان
در حال غفلت هستند و ایمان نیاورده‌اند. ای کاش می‌دیدی آن هنگام که گناه
کاران نزد پروردگارشان سر به زیر افکنده‌اند! دعا، تصمیم بر ترک مخالفت و عزم بر ترک گناه است، که: مالی کلما قلت قد صلحت سریرتی و قرب من مجالس التوابین مجلسی، عرضت لی بلیة ازالت قدمی و حالت بینی و بین خدمتک؟!
چه شده است مرا که هرگاه با خود می‌گویم باطنم اصلاح شده و با توبه
کنندگان همنشین شده‌ام، بلایی بر من پیش می‌آید و میان من و بندگی تو فاصله
ایجاد می‌کند؟! حال توجه و دعا، راحتی و روح است؛ که: و فی مناجاتک انسی و راحتی و مناجات با تو مایه انس و راحتی من است.
پی نوشت: کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 135 محمد حسین رخشاد