۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۵ : ۱۹
آیت الله بهجت:
دعا، سلاح مؤمن در برابر دشمنان است
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آیا ما که در اسلحه سازی و تجهیزات نظامی از کفار عقبیم، باید در دعا هم مؤخر باشیم؟!
عقیق:مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آیا ما که در اسلحه سازی و
تجهیزات نظامی از کفار عقبیم، باید در دعا هم مؤخر باشیم؟! در روایات آمده
است:
الدعاء سلاح المؤمن
دعا، اسلحه ی مومن است.
و در بعضی دعاها داریم:
اللهم انک أقرب من دعی
خدایا، تو نزدیکترین کسی هستی که می‌توان از او چیزی خواست. یعنی خدا قریب و مجیب است. خداوند متعال در قرآن می فرماید:
و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان
هرگاه بندگان من درباره من می‌پرسیدند، (بگو:) من نزدیکم و دعای هر کس را که مرا بخواند، اجابت می‌کنم.
اما دعا باشد، نه لقلقه زبان و صورت دعا، و دعای نائب، یعنی این که دعا کردن بعد از عزم بر ترک گناهانی که می‌کردیم و بنابر انجام آن چه نمی‌کردیم، زیرا دعای تائب مقبول است، نه دعا برای رفع گرفتاری‌های موانع سر راه و توفیق انجام کارهای بد گذشته!
وقت دعا، حالت سرافکندگی و غصه و حسرت است. ملاحظه می‌فرمایید که خداوند متعال درباره حالت کفار در دم مرگ و در روز جزا می‌فرماید:
و أنذرهم یوم الحسرة اذ قضی الامر و هم فی غفلة و هم لا یؤمنون، و لو تری اذ المجرمون ناکسوا رءوسهم عند ربهم
و آنان را از روز حسرت بیم ده، آن هنگام که فرمان ما اجرا می‌گردد و آنان در حال غفلت هستند و ایمان نیاورده‌اند. ای کاش می‌دیدی آن هنگام که گناه کاران نزد پروردگارشان سر به زیر افکنده‌اند!
دعا، تصمیم بر ترک مخالفت و عزم بر ترک گناه است، که:
مالی کلما قلت قد صلحت سریرتی و قرب من مجالس التوابین مجلسی، عرضت لی بلیة ازالت قدمی و حالت بینی و بین خدمتک؟!
چه شده است مرا که هرگاه با خود می‌گویم باطنم اصلاح شده و با توبه کنندگان همنشین شده‌ام، بلایی بر من پیش می‌آید و میان من و بندگی تو فاصله ایجاد می‌کند؟!
حال توجه و دعا، راحتی و روح است؛ که:
و فی مناجاتک انسی و راحتی
و مناجات با تو مایه انس و راحتی من است.
الدعاء سلاح المؤمن
دعا، اسلحه ی مومن است.
و در بعضی دعاها داریم:
اللهم انک أقرب من دعی
خدایا، تو نزدیکترین کسی هستی که می‌توان از او چیزی خواست. یعنی خدا قریب و مجیب است. خداوند متعال در قرآن می فرماید:
و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان
هرگاه بندگان من درباره من می‌پرسیدند، (بگو:) من نزدیکم و دعای هر کس را که مرا بخواند، اجابت می‌کنم.
اما دعا باشد، نه لقلقه زبان و صورت دعا، و دعای نائب، یعنی این که دعا کردن بعد از عزم بر ترک گناهانی که می‌کردیم و بنابر انجام آن چه نمی‌کردیم، زیرا دعای تائب مقبول است، نه دعا برای رفع گرفتاری‌های موانع سر راه و توفیق انجام کارهای بد گذشته!
وقت دعا، حالت سرافکندگی و غصه و حسرت است. ملاحظه می‌فرمایید که خداوند متعال درباره حالت کفار در دم مرگ و در روز جزا می‌فرماید:
و أنذرهم یوم الحسرة اذ قضی الامر و هم فی غفلة و هم لا یؤمنون، و لو تری اذ المجرمون ناکسوا رءوسهم عند ربهم
و آنان را از روز حسرت بیم ده، آن هنگام که فرمان ما اجرا می‌گردد و آنان در حال غفلت هستند و ایمان نیاورده‌اند. ای کاش می‌دیدی آن هنگام که گناه کاران نزد پروردگارشان سر به زیر افکنده‌اند!
دعا، تصمیم بر ترک مخالفت و عزم بر ترک گناه است، که:
مالی کلما قلت قد صلحت سریرتی و قرب من مجالس التوابین مجلسی، عرضت لی بلیة ازالت قدمی و حالت بینی و بین خدمتک؟!
چه شده است مرا که هرگاه با خود می‌گویم باطنم اصلاح شده و با توبه کنندگان همنشین شده‌ام، بلایی بر من پیش می‌آید و میان من و بندگی تو فاصله ایجاد می‌کند؟!
حال توجه و دعا، راحتی و روح است؛ که:
و فی مناجاتک انسی و راحتی
و مناجات با تو مایه انس و راحتی من است.
پی نوشت:
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 135
محمد حسین رخشاد
گزارش خطا
