عقیق:استاد قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهاردهم سوره بقره پرداخته است. «وَ إِذا لَقُوا الَّذينَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا إِلى شَياطينِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ» (بقره 14) ترجمه: منافقان، هرگاه با اهل ایمان ملاقات كنند، مى گویند: «ما (نیز همانند شما) ایمان داریم»، ولى هرگاه با شیطان صفتانِ (همفكرِ) خود خلوت كنند، مى گویند: «ما با شما هستیم، ما فقط مسخره كننده (اهل ایمان) هستیم». از دیگر آثار و نشانه هاى نفاق آن است كه منافق، یك شخصیتِ مستقل و پایدار ندارد. در هر محیطى، رنگ آن محیط را به خود گرفته و همرنگ آنان مى گردد. وقتى در جمع مؤمنان قرار مى گیرد، اظهار ایمان مى كند، اما وقتى در میان دشمنان قرار مى گیرد با آنان هم صدا شده و علیه مؤمنان سخن مى گوید و آنان را مسخره مى كند. این آیات به ما هشدار مى دهد كه فریب ظاهر افراد را نخورید و هركس را كه ادعاى ایمان كرد، مؤمن نپندارید، بلكه ببینید با چه كسانى رفت و آمد مى كند و دوستان او چه كسانى هستند. نمى توان پذیرفت كسى مؤمن باشد ولى با دشمنان دین و رهبر، دوست و رفیق باشد. ایمان، با سازش با دشمنان دین نمى سازد. لازمه ایمان، دشمنى با دشمنان خداست. از این آیه مى آموزیم كه: * انسان هایى كه سبب انحراف دیگران مى گردند، شیطان هستند، از آنان دورى كنیم. * مخفى كارى و دورویى، نشانه نفاق و ترس است. * منافقان، بازوهاى دشمنان در جامعه اند و همگام با خواسته هاى آنان حركت مى كنند.منبع:حوزه