در فراز دیگر دعا می‎خوانیم «عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لا تُرَى وَ لا أَسْمَعَ [أَسْمَعُ ] لَکَ حَسِیسا وَ لا نَجْوَى عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ تُحِیطَ بِکَ دُونِیَ [لا تُحِیطَ بِی دُونَکَ ] الْبَلْوَى وَ لا یَنَالَکَ مِنِّی ضَجِیجٌ وَ لا شَکْوَى بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا»؛ بر (من سخت است که مردم را مى بینم، ولى تو دیده نمى شوى، و از تو نمى شنوم صداى محسوسى و نه راز و نیازى، بر من سخت است که تو را بدون من گرفتارى فرا گیرد، و از من به تو فریاد و شکایتى نرسد، جانم فدایت، تو پنهان شده‌اى هستی که از میان ما بیرون نیستى)؛ با توجه به مفاد این حدیث به سه نکته پی می‎بریم: اول اینکه امام صادق(ع) دورانی را به عنوان دوران غیبت معرفی می‎کنند که هنوز فرانرسیده و دوم شوق حضورشان در کنار امام زمان(عج) را نشان می‎دهند و سوم اینکه شعیان را در مواجهه با فتنه واقفیه انذار می‎دهند، زیرا واقفیه بر فرزند بزرگوار ایشان یعنی امام موسی کاظم(ع) وقوف کردند چرا که اعتقاد داشتند ایشان زنده و از نظرها غایب است.