ناقل این مطلب در توضیح فرمودند: کسانی که اهل معرفت نیستند از خلوت و تنهایی بیزار و هراسانند و دوست دارند همیشه در میان مردم و جمعیت باشند، بر خلاف اهل سلوک که به خلوت و عزلت رغبت بسیار نشان می‌دهند، کسانی که به مرحله عالی سلوک معنوی برسند وقتی به میان جمعیت و مردم می‌رسند و میانشان اقامت می‌کنند از اجتماع و ازدحام آنها معارف و مشاهدات توحیدی دریافت می‌کنند.

پی نوشت:

کتاب اسوه عارفان – ص 162