عقیق: تسبیح مکرّر در دست هایم، سجاده خیس را به یاد تو می اندازد و چادری که دعاهای پریده رنگم را به شانه گرفته و اشک هایم را در خویش پنهان می کند، با نام تو ورود به ساحت پروردگار را اذن می خواهد.تسبیح ها، همه یادگار تواند.

ابراهيم بن‏محمد ثقفي روايت کرده است:« تسبيح حضرت زهرا(س)، دختر پيامبر اکرم(ص) از يک رشته نخ پشمي به هم بافته شده ‏اي بود که به تعداد تکبيرات بر آن گره خورده بود و حضرت آن را با دستش حرکت مي‏داد و تکبير مي‏گرفت تا اينکه حمزةبن عبدالمطلب شهيد شد. پس از شهادت وي، از تربت او استفاده کرده تسبيح‏هايي از آن ساخت و مردم نيز از او تبعيت کرده و از تربت حضرت حمزه تسبيح درست کردند.»(1)

از روايت فوق نتيجه مي‏گيريم:

 اوّلاً براي ذکر خدا و به ياد او بودن يکي از عوامل مهم، داشتن برنامه و ابزار خاص براي شمارش عدد اذکار مي‏باشد.

ثانياً: حضرت زهرا(س) با ابتکار عمل در ابتداء از تسبيح ساده و ساخته خود استفاده مي‏برد.

ثالثاً: پس از شهادت شهداي احد از تربت مقدس شهيدان تسبيحي گلي ساخت و اين عمل علاوه بر دخالت ارزشها در صنعت تسبيح‏سازي، نوعي تعظيم شعائر اسلامي، جاودانه نمودن شهيدان راه خدا و جلوگيري از امحاء نام و ياد آنان مي‏باشد.

رابعاً: اين عمل حضرت زهرا(س) پس از آن پايه‏اي براي ساختن تسبيح از تربت مقدس شهداي کربلاء گرديد که تسبيح گفتن با آن پاداش ذکر را هزار برابر مي‏سازد.

پی نوشت ها:                  

1_(فاطمه زهرا«عليها السلام» شادماني دل پيامبر/ ص 303)

 211008