عقیق:چهاردهمین و پانزدهمین همایش «ستارگان محراب» با هدف تجلیل از مقام شامخ مرحوم آیت‌الله سیدمحمدرضا علوی تهرانی و آیت‌الله شیخ محمود تحریری برگزار می‌شود.
این دو نشست در ادامه سلسله نشست‌های ستارگان محراب؛ بزرگداشت مفاخر ائمه جماعات تهران از سوی مرکز رسیدگی به امور مساجد برگزار خواهد شد.
نشست چهاردهم، روز پنجشنبه ٨ بهمن ماه همزمان با نماز مغرب و عشاء با سخنرانی حجت‌الاسلام والمسلمین استاد شیخ حسین انصاریان، در مسجد حضرت امیر(ع) به نشانی خیابان کارگر شمالی، مقابل پمپ بنزین برگزار می‌شود.
همچنین پانزدهمین نشست ستارگان محراب نیز شنبه دهم بهمن‌ماه همزمان با نماز مغرب و عشاء با سخنرانی حجت‌الاسلام و المسلمین کاظم صدیقی، در مسجد حضرت ابوالفضل(ع) به نشانی میدان قزوین، خیابان قزوین، خیابان شهید احمدی سخا برگزار می‌شود.
* گذری بر زندگی نامه مرحوم آیت‌الله شیخ محمود تحریری
مرحوم آیت‌الله شیخ محمود تحریری در یک خانواده متدین و در حد متوسط از جهت زندگی، در تهران سال ١٢٩٩ هجری شمسی چشم به جهان گشود و از همان زمان جوانی آثار تدین و روح معنویت و تلاش در راه کسب علم و کمالات نفسانی از چهره‌اش نمایان بود به طوری که پدر ایشان گفته بود: من چشم امید به ایشان دارم، شاید او برایم آخرتم کاری بکند.
وی از یک تعبد خاص نسبت به دستورات شرع مقدس برخوردار بود به گونه‌ای که در حد توان التزام خاص به مستحبات و ترک مکروهات داشت و همواره دیگران را قولا و عملا به آن دعوت می‌کرد، علاوه بر آن از یک روح صبر و رضا و تسلیم برخوردار بود و با آن که تا آخر عمر کسالت‌های گوناگون داشت لکن هیچ گاه زبان به شکایت و اعتراض از خداوند متعال نگشود بلکه با قلبی آرام با دیگران مواجه می‌شد و وقتی آنها مشکلاتشان را مطرح می‌کردند آنها را روحیه می‌داد و در حد توان آنها را حل می‌کرد به طوری که آنها با روحیه‌ای قوی و شاداب از نزدش بیرون می رفتند و همچنین دارای توکلی بلند و مناعت طبع بود که حاضر نبود در مشکلات اقتصادی به کسی روی بیاندازد و زیر بار منت کسی یا شخصیتی رود و نیز دارای توسلی قوی به ائمه(ع) بود و حالت بکاء عجیبی در توسل به ایشان و ابراز محبت به حق تعالی داشت.
آیت‌الله تحریری آن چنان اهتمام به پیاده کردن منصب انبیا علیهم‌السلام که بدون هیچ چشم داشت از کسی و با حالت کسالت به گونه‌ای بود که گاهی با دو عصا در جلسات دینی و اداره مسجد شرکت و این روش تا آخر عمر شریفش ادامه داشت تا آنکه در حین انجام وظیفه در خانه محبوب، جمالش را دیده و ندای «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه» را از گوینده‌اش با گوش جان شنیده و لبیک گفت و در زمره عباد الله داخل شد و در ماه دی سال١٣٦٨ به جنت لقای الهی واصل شد و واقعا مصداق: «اذا مات العالم الفقیه ثلم فی السلام ثلمه لا یسدها شیء» بود.
* گذری بر زندگی نامه مرحوم آیت‌الله سید محمدرضا علوی تهرانی
آیت‌الله سید محمدرضا علوی تهرانی در اسفند ماه سال ١٠٣٥ شمسی در خاندانی از اهل فضیلت وتقوا دیده به جهان گشود و پدرش نام محمدرضا و لقب «شمس‌الدین» را برایش برگزید.
اجدادش تا پنج قرن پیش، همگی از علما و روحانیون نامدار عصر خویش بودند. پدر بزرگوارش «آیت‌الله سیدمحمدباقر علوی تهرانی» از علمای تهران و مادرش نیز زنی فاضل بود که در دانش سرا تحصیل کرده بود و معلم قرآن بود.
در سال ١٣٤٥ شمسی با ارتحال پدر بزرگوارش به تهران عزیمت نمود و به ترویج معارف الهی وتدریس دروس سطح و خارج و اقامه جماعت در «مسجد سپهسالار قدیم» واقع در بازارچه مروی پرداخت.
در سال ١٣٥١، به «مسجد حضرت امیر(ع) در خیابان کارگرشمالی آمد و به تبلیغ، تدریس و اقامه نماز جماعت پرداخت. در همان سال نیز در مجاورت مسجد «مکتب حضرت امیر(ع) را بنا نهاد و بعد از حدود ٢٤ سال فعالیت در مسجد و حسینیه حضرت امیر(ع)، سرانجام در ٢٣ آبان ماه ١٣٧٥ شمسی در اولین روز ماه رجب، دعوت حق را لبیک گفت و به سرای باقی شتافت.
پیکرش پس از تشییع از حسینیه تا مسجد به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) منتقل شد و در آن مکان مقدس و در جوارضریح آن بزرگوار به خاک سپرده شد.
منبع:فارس