پنجه در گریبان تشیع
 دین فروشی بی‌تردید آفت عظیم در به سکون رساندن جریان‌های پرتکاپوی تشیع است ، یکی در قامت خودی و دیگری در رنگ و لعاب مخالفان جریان سبز و سرخ ، بی‌تردید صدر اسلام غول‌های خدعه  اموی ِ دینمدار، ابزاری جز دین نداشتند از کعب الحبار ، شریح، عمربن عاص تا مروان بن حکم و...  حال اگر حتی از جنبه‌های تاریخی ماکیاولی عباسیان- که خود را از تبار پیامبر اسلام(ص) می‌دانستند- بگذریم، دین و دین فروشی و گذاردن کلاه گشاد  بر عقل عامی مردم و بویژه توده  مردمی تشیع کمرشکن و هولناک بوده است.  آری! در اسلام سلطنتی هر که برای اسلام مشروع قیام کند، نامسلمانان مسلمان آن را ترور، مسلمانان ظاهربین تأیید و روشنفکر نمایان تنها تماشاگر هستند و این چرخه بی منتها با خون در بوم سفید محمدی به خط سبز خود خواهد رسید.
 در بُعد خودی داستان همین گونه است و  به قول حکیم ملاصدرادر کتاب کسر الاصنام الجاهلیه، «بت‌های جاهلیت»
 پنهان کردن چهره  مزورانه  خود، شیعه را به سمت عامی بودن و خرافه پرستی کشانده اند و جز ایجاد کینه و تفرقه در امت واحده هیچ منش و مرامی ندارند. از نام حسین بن علی(ع) تنها تکیه ، عزاداری و تشنگی را آموخته اند. اما قشر فرهیخته خوب می‌دانند از چشمه سار حکمت و معرفت تا آب گل آلوده  امروزی و روان شدن مایه حیات در بستر گل آلوده زمان، تاریخ نگاری، تزویر و دین فروشی داستانی بلند و غیر قابل قیاسی است و باری حقیقت جو عالم است که حقیقت از سرچشمه تا رسیدن به آبشخور خود آبستن چه حوادثی می‌شود.

منبع:قدس