عقیق:مرحوم آیت‌الله مجتبی تهرانی در یکی از منابر خود به روشنگری حضرت حسین(ع) درباره اتهاماتی که متوجه ایشان خواهند کرد، پرداخت و توضیحاتی درباره برنامه دشمن برای ترور شخصیتی ایشان ارائه کرد. بخشی از این سخنان را در ادامه می خوانید:
امام حسین(علیه السلام) میدانست که بعد از این، ایشان را متهم خواهند کرد که او خارجی است؛ آنچنان که او را متهم کردند. حضرت با این خطابهها میخواستند تا جایی که میشود از «ترور شخصیّتی» خودشان جلوگیری کنند. گاهی «ترور شخصی» مطرح است، گاهی هم بحث «ترور شخصیّتی» است.
این که در روایات داریم «اتَّقِ مَواضِعَ التُّهَمِ» امام حسین(علیه السلام) دقیقاً به آن عمل کرد. لذا حضرت وقتی که اوضاع را میبینید، از همان مدینه تا کربلا و روز عاشورا، مُدام خودش را معرفی میکند؛ برای اینکه تا اندازهای که میشود، جلوی این تهمت را بگیرد.
کارها و اقدامات حضرت ابعاد مختلفی داشته است. ضرر آبرویی، ضرر مالی و ضرر جانی، هیچکدام باعث نمیشود که حضرت دست از کار بردارد. اصلاً شیوه مقابله خطّ شیطانی با مسیر رحمانی همین است. آنهایی که در مسیر شیطان عمل میکنند و میخواهند با مسیر رحمانی مقابله کنند و اهل حق را از میدان به در کنند، حربه شان معمولاً یا تهدید مالی است، یا تهدید آبرویی و ترور شخصیّتی و یا ترور شخصی؛
امّا وقتی امور مهمّه پیش آید، دیگر هیچکدام از این تهدیدات مهم نیست. شخصیّت من، فدای شخصیّت دین! مال، جان و آبرو، همه و همه فدای دین خدا! هیچیک از این مسائل مانع حرکت حضرت نشد. اگر حضرت نهی از منکر نکرده نبود، معلوم نبود که من و تو مسلمان بودیم یا نه! اینجا نشستهایم و افتخار میکنیم که الحمدلله از نظر دینی در صراط مستقیم هستیم، امّا توجه نداریم که این معارف را چه کسانی و چگونه به ما رساندهاند.
آیا اگر قیام امام حسین(علیه السلام) نبود، باز هم ما در مسیر صحیح بودیم؟ اگر بگویم یقین دارم که نبودیم، گزاف نگفته ام. اگر قیام حضرت نبود، ما هم مثل سایر حیوانات در این کشتزار طبیعت سرگرم بودیم.
پی نوشت:
سلوک عاشورایی/ منزل دوم/ امر به معروف و نهی از منکر
جلسه 1948؛ دوشنبه، پنجم فروردین 1381، دهم محرم 1423.
منبع:تسنیم