به پیشنهاد یکی از اصحاب، منبری ساختند تا پیامبر رحمت(ص) بر آن بنشینند. شاید این منبر، در سال‌های اولیه ، سکویی از گل بود تا این که در سال هفتم هجری، منبری چوبی ساختند که تا زمان‌های متوالی دارای سه پله بود. بعدها یک نجّار، شش پله دیگر به آن افزود.
پس از تغییر مکان خطابه از کنار تنه درخت خرما به منبر، درخت مانند شتر مادهای که از بچه خود جدا شود ناله زد و از این رو، این درخت را، ستون حنّانه می نامیدند.
اکنون در محل این درخت، ستونی قرار گرفته که به ستون مخلقه شهرت گرفته است و در چرایی آن نیز می گویند که این ستون با خَلُوق، خوشبو و معطّر میشده است.
مسجد نبوی در سال 654 قمری، آتش گرفت، منبر در آتش سوخت و در مکان منبر کنونی دفن شد. یک سال پس از آن، منبر جدیدی توسط حاکم مصر «بَیبَرس» برای مسجد النبی(ص) فرستاده شد.
در سال 797 و 820 هجری قمری نیز منبر دیگری در مسجد نصب شد که آن نیز در آتش‌سوزی سال 886 هجری قمری از بین رفت.
منبری که «قایتبای» در سال 889 هجری قمری، فرستاده بود با منبری که «سلطان مراد عثمانی» در سال 998 فرستاد، تعویض شد و تا امروز باقی است.
مجتبی نجفی روحانی، راوی مدینه شناسی بعثه مقام معظم رهبری در مدینه منوره در رابطه با نقش منبر در اسلام می گوید: منبر در اسلام ایجاد شد و قبل از آن نبوده است.
وی با بیان این که یکی از مهم ترین کارکردهای منبر، تعلیم و تربیت بوده است، گفت: جایگاه منبر به گونه ای است که می توان گفت که اسلام به وسیله منبر ترویج شد و جنبه نماد اسلامی دارد اما تربیون از واردات است و جنبه نمادین منبر را ندارد.
نجفی روحانی درباره ستون حنانه نیز توضیح داد: یکی از اماکنی که انسان باید به یاد امام زمان(عج) باشد و از فراق او بنالد، کنار همین ستون است چرا که این ستون، فراق نبی و ولی زمانش(ص) را تحمل نکرد و ناله سر داد و ما نیز باید همچون این ستون در فراق صاحب عصر و زمان(عج) ناآرام باشیم.