یکی از ویژگی های گفتار امیرالمؤمنین علی (ع) بی شک نکاتی منحصربه فرد می باشد که ایشان در کلام های گهربار خویش بیان فرموده اند.
عقیق: امیرالمؤمنین علی (ع) پیوسته مردمان روزگار خویش را از دانش سرشار خویش بهره مند می ساختند، چنانکه در یکی از جلسات در باب تقسیم بندی مردم بیان داشتند: همانا مردم سه دسته اند: زاهد، راغب و صابر. اما زاهد آن کسی است که اگر نعمت ارزشمند و متاع گرانبهایی از دنیا را به دست آورد، در روحیات او اثری نمی گذارد. او چنان نیست که از رسیدن به آن نعمت، به قدری خوشحال شود که دهنده ی آن نعمت را فراموش کند؛ بلکه به عکس، به خاطر عظمت آن نعمت الهی، بخشنده آن را بیشتر سپاسگزار و شاکر است و اگر چیزی را هم از دست بدهد نگران نخواهد بود، چرا که بالاتر از همه، خدا را دارد و بر آن شادمان است. اما انسان صابر و شکیبا آن کسی است که اگر به موقعیت و متاع ارزشمندی از دنیا برسد و احساس کند که آن متاع برای او عاقبت خوشی را به ارمغان نمی آورد، به خاطر آخرتش از آن دست می کشد و نگران نیز نخواهد بود. اما راغب و شیفته دنیا آن کسی است که دلداده به تجملات و متاع دنیاست و وابستگی اش به دنیا به قدری است که از حرام آن دوری نمی کند و مال و مقام دنیا حتی اگر حرام باشد، از به دست آوردن آن ترسی ندارد. پی نوشت ها: 1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 70: 8. 2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 64. منبع:قدس 211008