بهانه‌جویی و لجاجت را می‌توان از مهمترین موانع درک حقیقت دانست زیرا این امر سبب می‌شود که انسان به حق نرسد بلکه در باطل راسخ‌تر شود.
عقیق: منظور از بهانه‌جویی و لجاجت این است که فرد بعد از آشکار شدن حق باز هم بر سخن باطل یا عمل نادرست خود پافشاری کند و به بهانه‌ها و عذرهای واهی و سخنان دور از منطق از پذیرش حق سر باز زند. این صفت رذیله ممکن است به صورت خصوصی در فرد یا افرادی ظاهر شود، یا به صورت عام مبدّل به خلق و خوی یک ملت گردد که اخلاق بسیار ناپسندی است. پیامبر(ص) می‌فرمایند: ای علی! از لجبازی بپرهیز که آغازش نادانی و پایانش پشیمانی است. امام علی(ع) نیز در احادیثی فرمودند: لجاجت شوم است. شخص لجباز تدبیر ندارد. لجاجت ضرر و زیان بدنبال دارد. کسی که بر مرکب لجاجت سوار است در معرض بلا و گرفتاری می‌باشد. لجاجت صاحب خود را به زمین می‌زند. لجاجت جنگ‌ها به بار می‌آورد و دل‌ها را کینه‌ور می‌سازد. لجاجت زیانبارترین چیزها در دنیا و آخرت است. پی نوشت ها: تحف‌العقول با ترجمه ص 15 غررالحکم منبع:ایسنا 211008