بهانه‌جویی و لجاجت را می‌توان از مهمترین موانع درک حقیقت دانست زیرا این امر سبب می‌شود که انسان به حق نرسد بلکه در باطل راسخ‌تر شود.
عقیق: منظور از بهانه‌جویی و لجاجت این است که فرد بعد از آشکار شدن حق باز هم بر سخن باطل یا عمل نادرست خود پافشاری کند و به بهانه‌ها و عذرهای واهی و سخنان دور از منطق از پذیرش حق سر باز زند.این صفت رذیله ممکن است به صورت خصوصی در فرد یا افرادی ظاهر شود، یا به صورت عام مبدّل به خلق و خوی یک ملت گردد که اخلاق بسیار ناپسندی است.
پیامبر(ص) می‌فرمایند: ای علی! از لجبازی بپرهیز که آغازش نادانی و پایانش پشیمانی است.
امام علی(ع) نیز در احادیثی فرمودند: لجاجت شوم است.
شخص لجباز تدبیر ندارد.
لجاجت ضرر و زیان بدنبال دارد.
کسی که بر مرکب لجاجت سوار است در معرض بلا و گرفتاری می‌باشد.
لجاجت صاحب خود را به زمین می‌زند.
لجاجت جنگ‌ها به بار می‌آورد و دل‌ها را کینه‌ور می‌سازد.
لجاجت زیانبارترین چیزها در دنیا و آخرت است.
پی نوشت ها:
تحف‌العقول با ترجمه ص 15
غررالحکم
منبع:ایسنا
211008
