خیلی مهم است که دلت پی چی باشد! آن وقت وقتی اسم یک آقایی را می شنوی...دلت پر می کشد تا یک صحن ...آن وقت چشمانت را می بندی، دستت را دراز می کنی تا برسد به ضریح...آه ! آقا! دستم نمی رسد چرا؟ شما را به مهمانان حرم تان قسم! دست ما را هم بکشید به ضریح تان! همین برای ما کافی است! حتی اگر جواب سلام مان را هم ندهید...
خیلی مهم است که این روزهای پایانی ماه صفر، دلت کجا پر بکشد...این غم حسین، فقط یک جور ما را آرام می کند! این داغ بزرگ فقط یک مرحم دارد برای ما بچه شیعه های ایرانی! ما که یک آقایی داریم که نامش،حرمش،ضریحش...آبی است بر آتش دل های مان! خوش به حال تقدیرمان...خوش به حال روزگارمان! ما منت کش نام شماییم آقا! رسممان شده کربلا را از شما بخواهیم! قانون مان شده زیارت بقیع را شما برای ما امضا کنید!
خیلی مهم است که نام شیعه بر پیشانی داشته باشی، مُهر علوی بر دلت خورده باشد، روح فاطمی در جانت دمیده باشد، عشق حسینی مجنونت کرده باشد و تو...همه را به نام مبارک آقا علی ابن موسی الرضا پیوند دهی...تو همه این ها را داری...چون غریب الغرباء را داریم!
«السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا..»