عقیق: ابن زياد همان ابتدا به حر بن يزيد نامه نوشت که آنها را از آبادي‌ها دور نگه دارد و در کربلا هم دستور داد آب را بر آنها ببندند.

 اما گاه در این باره شاهدیم که
 شبکه ها و پایگاه های وهابی و مخالف با خاندان ائمه اطهار (ع) با بیان مطالبی سرتاسر مغرضانه به رد این موضوع پرداخته و با دلایلی بی اساس مسأله عطش در کربلا را که تردیدی در آن نیست، انکار می‌نمایند، از این رو طی گفت و گویی با حجت الاسلام والمسلمین حسین الادری، کارشناس ارشد مرکز تخصصی شیعه شناسی حوزه علمیه قم و مسؤول بخش پاسخ به شبهات پایگاه اطلاع رسانی آیت ا...مکارم شیرازی به بررسی این موضوع پرداخته ایم که از نظرتان می‌گذرد:

 به عنوان نخستین پرسش، آیا رسم تحریم آب پیش از واقعه کربلا در میان اعراب مرسوم بود؟

- بستن آب در جنگها، از سنّتهای عرب جاهلی بوده و به عنوان یک ترفند نظامی به هدف شکست دشمن از آن استفاده می‌شده است.

در جنگ بدر، وقتی مشرکان زودتر از سپاه اسلام به منطقه بدر رسیدند و بر چاه های بدر مسلّط شدند، مسیر آب را بر روی مسلمانان بستند. در جنگ خیبر هم نقل شده یک یهودی نزد پیامبر(ص) آمد و پیشنهاد داد: اگر مجاری آب قلعه را ببندید، آنها را وادار به تسلیم می‌کنید. امّا ایشان با بستن آب بر دشمن موافقت نکردند. بنابراین، در آن زمان این شیوه در جنگها مرسوم بوده، امّا مورد تایید پیامبر اسلام (ص) واقع نشده است. امیرالمومنین علی (ع) نیز وقتی عده ای به عنوان اعتراض آب را بر دشمن بستند، آنها را به خاطر نحوه اعتراضشان شماتت کردند و این کار را نپسندیدند.

 یکی از شبهاتی که بعضا از سوی معاندین خاندان عصمت و طهارت(ع) مطرح می‌شود مبنی بر این است که در کربلا بحران آب وجود نداشته است، چه دلایلی بر رد این شبهه وجود دارد؟

- مسأله عطش در کربلا به قدری مسلّم و قطعی است که هر شخصی که مطالعه  مختصری در مورد واقعه کربلا داشته باشد، آن را به روشنی درک می‌کند. کافی است ما نامه ها و مکاتبات بین لشگریان دشمن را بررسی کنیم. در پیام ابن زیاد به حرّ بن یزید ریاحی آمده: «لا تنزله الّا فی العراء فی غیر حصین و علی غیر ماء»؛ یعنی حرّ موظف شد کاروان حسینی را به سرزمین بی آب و علفی هدایت کند.افزون بر این، گفت و گوهای بین دو لشگر، مسأله عطش را تأیید می‌کند.

گفت و گوهایی از عبدا... بن ابی حصین الازدی و تمیم بن حصین و شمر با امام حسین(ع) و یارانشان داشته اند که محتوای آن مویّد مسأله عطش است. مضاف بر این موارد، حالات شهدای کربلا و آنچه مورخّان در مورد آنها نقل
 کرده اند. اینها همه مسأله عطش را بیان می‌کنند.

 در مدت اقامت امام حسین (ع) ویارانشان چه کسانی مامور آوردن آب بودند و چند بار به این کار شجاعانه اقدام کردند و نتیجه آن چه بود؟

- عمر سعد، شخصی را به نام عمرو بن حجّاج زبیدی نگهبان آب کرد و این شخص با سربازانش  باید مانع رسیدن آب به کاروان حسینی می‌شدند. بنابراین اصحاب امام حسین(ع) نه می‌توانستند براحتی به سمت نهر بروند و نه می‌توانستند به آسانی چاهی حفر کنند.با این حال، امام و یارانشان نهایت سعیشان را کردند. پس از تحریم آب، یک مرتبه حضرت علی اکبر (ع) با شماری از اصحاب به سمت شریعه حرکت کردند و آب آوردند.

یک بار دیگر هم، حضرت ابالفضل(ع) با نافع بن هلال اقدام به این حرکت دلاورانه نمودند که سی سوار و بیست پیاده همراهشان بود. آنها در پی نبردی با لشگریان عمرو بن حجّاج توانستند بیست مشک را پر از آب کنند و نزد امام حسین(ع) باز گردند. حتّی بنا بر آنچه نقل شده به حفر چاه هم اقدام شد، ولی هر چه می‌گذشت تحریم آب و سختگیری دشمن شدیدتر می‌شد و امکان بهره گیری از این روشها دشوارتر بود.البته باید توجّه داشت برای شهدای کربلا که تصمیم گرفته بودند جانشان را در راه دین فدا کنند، عطش یک مسأله بزرگ و غیرقابل تحمّل نبود.

 چه بسا شهادت با لب عطشان برایشان شیرینی دیگری داشت. یک بعد ماجرا هم این است که مردم و آیندگان، میزان خباثت دشمنان را بدانند.

 جانسوزترین لحظه‌ای که در آن همراهیان و خیمه اباعبدا... (ع) از عطش بی تاب شده بودند چه زمانی به وقوع پیوست؟

- تأثیر مسأله عطش در واقعه کربلا سبب شده است  صحنه های جانسوز فراوانی به یادگار بماند، که شاید یکی از آنها را بتوان زمانی دانست که حضرت علی اکبر(ع) نزد پدر آمدند و عرض کردند: يا أبَهْ! ألْعَطَشُ قَدْ قَتَلَني، وَ ثِقْلُ الْحَديدِ أَجْهَدَني، فَهَلْ إِلى شَرْبَه مِنْ ماء سَبِيلٌ أَتَقَوّى بِها عَلَى الاَعْداءِ؛ پدر جان! تشنگى مرا از پاى درآورد و سنگينى سلاح ناتوانم ساخت. آيا جرعه آبى هست كه بتوانم بنوشم و به جنگ ادامه دهم.

منبع:قدس

211008