عقیق:حسن بن مسعود [احتمال دارد: «حسن بن سعيد» صحيح باشد] گويد: خدمت امام هادى عليه السّلام شرفياب شدم، در حالى كه انگشتم خراش برداشته بود و سوارى در اثر برخوردى كه به من كرده بود شانه‏ ام آسيب ديده بود و در ازدحامى گرفتار شدم كه در اثر آن پاره‏ اى از لباسهايم پاره شد، ناگهان بر زبان آوردم كه: وه چه روز شومى! خدا شرّت را از من بگرداند.

امام هادى عليه السّلام فرمود: اى حسن! تو هم كه با ما رفت و آمد دارى گناه خود را بر گردن بى‏ گناه مى‏ اندازى؟! حسن گفت: به سر عقل آمدم و فهميدم كه دستخوش اشتباه شده‏ ام، گفتم مولاى من، از خداوند طلب آمرزش دارم.

امام عليه السّلام فرمود: اى حسن! روزها چه گناهى دارند كه چون شما به سزاى اعمالتان مى‏ رسيد آنها را شوم مى ‏پنداريد. حسن گفت: يا ابن رسول اللَّه، من همواره استغفر اللَّه گفتن را ورد زبانم سازم و اين توبه من باشد؟

امام عليه السّلام فرمود،: به خدا سوگند! اين ثمر بخش نباشد و ليكن خداوند به خاطر نكوهشى كه بر بى ‏گناهى انجام گرفته شما را مجازات نمايد. اى حسن! مگر نمى ‏دانى كه پاداش دهنده و مجازات‏ كننده و جزا دهنده به اعمال در اين دنيا و در آن دنيا، فقط خداست؟ گفتم: آرى چنين است اى مولاى من.

آنگاه امام هادى عليه السّلام فرمود: پس خلاف مرو، و براى روزگار اثرى در حكم خداوند قائل مشو. عرض كردم: چشم! مولاى من.

پی نوشت:

تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص۸۸۰.

منبع:افکار

211008