آنچه از متون دینی در ارتباط با دوستی خداوند نسبت به انسان‌ها به دست می‌آید، این است که هم در قرآن کریم خداوند خود را دوست مؤمنان نامیده و هم در روایات از زبان ائمه خداوند به عنوان دوست مورد خطاب قرار گرفته است.
عقیق:آنچه از متون دینی در ارتباط با دوستی خداوند نسبت به انسان‌ها به دست می‌آید، این است که هم در قرآن کریم خداوند خود را دوست مؤمنان نامیده و هم در روایات از زبان ائمه خداوند به عنوان دوست مورد خطاب قرار گرفته است.
الف. در قرآن کریم می‌خوانیم: 1. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین»؛[1] خداوند، توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد. 2. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنین»؛[2] خداوند، نیکوکاران را دوست مى دارد. 3. «... وَ اللَّهُ وَلِیُّ الْمُتَّقینَ»؛[3] و خدا دوست پرهیزکاران است. 4. «إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یُحْیی وَ یُمیتُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لا نَصیر»؛[4] ملک آسمان‌ها و زمین از آن خدا است، زنده می‌کند و می‌میراند و شما را جز خدا دوست و یاورى نیست. ب. در دعاها نیز چنین آمده است: 1. «یَا حَبِیبَ قُلُوبِ الصَّادِقِینَ»؛[5] ای دوست قلب‌های صادقان. 2. «یَا حَبِیبَ مَنْ لَا حَبِیبَ لَه»؛[6] ای دوست کسی که دوستی برایش نیست. 3. «یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِین»؛[7] ای دوست مؤمنان.
پی نوشت ها: [1]. بقره، 222. [2]. همان، 195. [3]. جاثیه، 19. [4]. توبه، 116. [5]. طوسى، محمد بن الحسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج 2، ص 848، مؤسسة فقه الشیعة، بیروت، چاپ اول، 1411 ق. [6]. کفعمى، ابراهیم بن على عاملى، البلد الأمین و الدرع الحصین، النص، ص 407، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ اول، 1418 ق. [7]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 552، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق. منبع:روضه