۰۵ آذر ۱۴۰۳ ۲۴ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۵ : ۲۰
بهترین دوست انسان؛
دوستیکه نامش در قرآن و روایات آمده است!
آنچه از متون دینی در ارتباط با دوستی خداوند نسبت به انسان‌ها به دست می‌آید، این است که هم در قرآن کریم خداوند خود را دوست مؤمنان نامیده و هم در روایات از زبان ائمه خداوند به عنوان دوست مورد خطاب قرار گرفته است.
عقیق:آنچه از متون دینی در ارتباط با دوستی خداوند نسبت به انسان‌ها به دست می‌آید، این است که هم در قرآن کریم خداوند خود را دوست مؤمنان نامیده و هم در روایات از زبان ائمه خداوند به عنوان دوست مورد خطاب قرار گرفته است.
الف. در قرآن کریم می‌خوانیم:
1. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین»؛[1] خداوند، توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد.
2. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنین»؛[2] خداوند، نیکوکاران را دوست مى دارد.
3. «... وَ اللَّهُ وَلِیُّ الْمُتَّقینَ»؛[3] و خدا دوست پرهیزکاران است.
4. «إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یُحْیی وَ یُمیتُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لا نَصیر»؛[4] ملک آسمان‌ها و زمین از آن خدا است، زنده می‌کند و می‌میراند و شما را جز خدا دوست و یاورى نیست.
ب. در دعاها نیز چنین آمده است:
1. «یَا حَبِیبَ قُلُوبِ الصَّادِقِینَ»؛[5] ای دوست قلب‌های صادقان.
2. «یَا حَبِیبَ مَنْ لَا حَبِیبَ لَه»؛[6] ای دوست کسی که دوستی برایش نیست.
3. «یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِین»؛[7] ای دوست مؤمنان.
پی نوشت ها:
[1]. بقره، 222.
[2]. همان، 195.
[3]. جاثیه، 19.
[4]. توبه، 116.
[5]. طوسى، محمد بن الحسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج 2، ص 848، مؤسسة فقه الشیعة، بیروت، چاپ اول، 1411 ق.
[6]. کفعمى، ابراهیم بن على عاملى، البلد الأمین و الدرع الحصین، النص، ص 407، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ اول، 1418 ق.
[7]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 552، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
منبع:روضه
الف. در قرآن کریم می‌خوانیم:
1. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین»؛[1] خداوند، توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد.
2. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنین»؛[2] خداوند، نیکوکاران را دوست مى دارد.
3. «... وَ اللَّهُ وَلِیُّ الْمُتَّقینَ»؛[3] و خدا دوست پرهیزکاران است.
4. «إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یُحْیی وَ یُمیتُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لا نَصیر»؛[4] ملک آسمان‌ها و زمین از آن خدا است، زنده می‌کند و می‌میراند و شما را جز خدا دوست و یاورى نیست.
ب. در دعاها نیز چنین آمده است:
1. «یَا حَبِیبَ قُلُوبِ الصَّادِقِینَ»؛[5] ای دوست قلب‌های صادقان.
2. «یَا حَبِیبَ مَنْ لَا حَبِیبَ لَه»؛[6] ای دوست کسی که دوستی برایش نیست.
3. «یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِین»؛[7] ای دوست مؤمنان.
پی نوشت ها:
[1]. بقره، 222.
[2]. همان، 195.
[3]. جاثیه، 19.
[4]. توبه، 116.
[5]. طوسى، محمد بن الحسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج 2، ص 848، مؤسسة فقه الشیعة، بیروت، چاپ اول، 1411 ق.
[6]. کفعمى، ابراهیم بن على عاملى، البلد الأمین و الدرع الحصین، النص، ص 407، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ اول، 1418 ق.
[7]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 552، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
منبع:روضه
گزارش خطا
