سرآغاز اطاعت خدا صبر و راضی شدن از او است در آنچه بنده آن را دوست دارد یا ناخوش و هیچ بنده ای راضی نمی شود از خدا در آنچه دوست دارد یا ناخوش دارد مگر برای او خیر باشد.
عقیق: چون خداوند به بنده اش از همه مهربانتر است و هر چه هم به انسان برسد خیر او است ولو بلا و عذاب باشد چون عذاب او هم عدالت است، بسا انسان را از غل و غش و آلودگی پاک می سازد و انسان را به توبه و رفتن به بهشت آماده می کند. از این رو است که خداوند در قرآن آنها را که از او راضی شدند حزب الله می خواند و می فرماید: "رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُوْلَئِکَ حِزْبُ اللَّهِ" (مجادله، 22) و نیز در سوره فجر آیات 30-27 می فرماید: "یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً فَادْخُلِی فِی عِبَادِیوَادْخُلِی جَنَّتِی" یعنی ای نفس مطمئنه به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که تو از او راضی و او از تو راضی است پس داخل بندگان من شو و به بهشت من درآی. پیامبر خدا (ص) فرمودند: گفتم: یا جبرئیل تفسیر رضا چیست؟ عرض کرد: راضی بر آقای خود خشم نمی گیرد به دنیا برسد یا از آن به چیزی نرسد و از خود به عمل اندک راضی نباشد. از امام صادق(ع) نقل است که فرمودند: سرآغاز اطاعت خدا صبر و راضی شدن از او است در آنچه بنده آن را دوست دارد یا ناخوش و هیچ بنده ای راضی نمی شود از خدا در آنچه دوست دارد یا ناخوش دارد مگر برای او خیر باشد. از امیرالمومنین(ع) نقل است که فرمودند: چه شگفت آور است این انسان، خوشحال است به درک آنچه از او فوت نمی شده، اندوهگین است بر فوت آنچه مقدر نبود او را دریابد و اگر او می اندیشید، می دید و می دانست دیگری او را تدبیر می کند و روزی او اندازه گیری شده و بر آنچه میسر است کفایت می کرد و برای آنچه دشوار است، معترض نمی شد. همچنین، ایشان می فرمایند: همانا خداوند امور را بر اساس آنچه اقتضا می کند جاری می نماید نه بر مبنای آنچه تو را پسند آید. امام زین العابدین (ع) فرمودند: راضی شدن به ناخوشایند قضای الهی، بلندترین درجات یقین است، یاران امام حسین (ع) مانند زهیر، حبیب و مسلم بن عوسجه و امثال آنها با اینکه می دانستند زیر شمشیرهای دنیاپرستان قطعه قطعه خواهند شد و از اهل و عیال خواهند شد؛ رضای خدا را بر رضای نفس خود اختیار کردند. امیرالمومنین (ع) می فرمایند: هر کس به قضای خدا راضی نباشد، کفر داخل دینش می گردد. عمار یاسر از کسانی بود که رضایت خداوند تعالی را به هر وجه جستجو می کرد، نصر بن مزاحم از او نقل کرده که که در صفین گفت: پروردگارا! به حقیقت تو می دانی اگر بدانم رضای تو در این است خودم را به دریا بیفکنم، همانا بیفکنم؛ پروردگارا! تو می دانی اگر بدانم رضای تو در این است که تیزی نوک شمشیرم را در شکمم بگذارم، سپس بر آن خم شوم تا از پشتم بیرون آید هر آینه می کنم، پروردگارا! من از آنچه به من آموختی امروز عملی انجام نمی دهم که آن برای تو خوشایند نباشد از جهاد این بدکاران.
پی نوشت: 1- بحارالانوار 2- غررالحکم 3- اصول وافی منبع:قدس