این سنت حسنه از چنان اهمیت والایی برخودار است که صادق امت رسول(ص) این چنین از ارزش پیاده‌روی به سوی حرم مطهر اباعبدالله الحسین(ع) سخن می‌گوید: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که بر مى‏دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏فرماید و یک درجه مرتبه‏اش را بالا مى‏برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مى‏‌فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد. (کامل الزیارات ص134)

در این میان علمای بزرگواری بودند که با وجود مشکلات زیاد مسیر کربلا، خطرات را به جان می‌خریدند و از نجف تا کربلا را گاه با پای برهنه طی می‌کردند.

سید آزادگان حجت‌الاسلام سید علی اکبر ابوترابی از جمله آن‌هاست، وی در خاطرات خود چنین بیان می‌کند: «در دوران طلبگی در شهر نجف بیش از 100 مرتبه این مسیر را پیاده به عشق زیارت امام حسین(ع) طی کرده‌ام».

عشق و علاقه حجت‌الاسلام ابوترابی به حدی بود که پس از آزادی با وجود بسته بودن مرز کربلا در سال 1372، برای نخستین بار  و در مرز خسروی، مراسم قرائت دعای عرفه را برگزار کرد.

وی با جمعیت اندکی با نیت باز شدن راه کربلا و پیمودن مسیر زیارت، با پای پیاده از تنگه مرصاد تا مرز خسروی را به مدت 3 روز پیاده‌ طی ‌کرد.

منبع: خبرگزاری فارس

کد خبرنگار: 211007