غلام گفت: خانه نیست. آن مرد بازگشت و غلام نیز به درون
خانه نزد آقایش رفت. آقایش به او گفت: چه کسی بود که در زد؟ غلام پاسخ داد: فلانی،
و من به او گفتم که شما خانه نیستید. آن مرد ساکت ماند و اهمیتی نداد و غلام خویش
را سرزنش نکرد و کسی از آنان از این که آن مرد از داخل شدن منع شده است، اندوهگین
نشد و آنان همچنان به سخن خویش ادامه دادند.
فردا صبح زود، مرد نزد آن گروه رفت و به آنان برخورد، در
حالی که بیرون آمده بودند تا به باغی روند. مرد بر آنان سلام داد و گفت: آیا اجازه
می دهید من نیز با شما همرا شوم؟ آنان وی را گفتند: آری، اما از جهت رفتار روز
گدشته خویش از او عذرخاهی نکردند چرا که آن مرد، مردی نیازمند، فقیر و ضعیف الحال
بود. پس چون به راهی می رفتند، ناگهان ابری بر آنان سایه گسترد و آنان گمان بردند
که باران خواهد آمد، از این رو شتابان رفتند. هنگامی که ابر بالای سر آنان قرار
گرفت، ندا دهنده ای از دل ابر، ندا برآورد: ای آتش! آنان را بگیر، و من جبرئیل،
فرستاده خداوندم. بدین هنگام آتشی از دل ابر آن سه نفر را در ربود و آن مرد از
آنچه بر سر آن سه نفر آمده بود، هراسان و شگفت بر جای ماند و نمی دانست سبب آن
چیست؟
آن
مرد به شهر بازگشت و یوشع بن نون (ع) را دید و او را از ماجرا و آن چه دیده و
شنیده بود، خبر داد.
یوشع بن نون (ع) فرمود: آیا نمی دانی که خداوند از آنان
راضی بود، لیک به خاطر کاری که با تو کردند بر آنان خشم گرفت؟
مرد عرض کرد: با من چه کردند؟
یوشع (ع) ماجرا را برای او بازگو کرد، مرد عرض کرد: من
آنان را حلال می کنم و از آنان درمی گذرم.
یوشع (ع) فرمود: اگر این پیشتر می بود، سودشان می رساند،
اما اینک نه، و بسا که بعدها سودشان رسانَد.
پی نوشت ها:
1- کلینی. کافی، ج2: 364.
2- محسن عقیل. گزیده ای از سخنان گهربار امام رضا (ع):
393- 394.
منبع:قدس
211008