اَلحَمدُالله:
بجا آوردن آنچه که خداوند از سپاس و شکر بر بندگان واجب
ساخته است و سپاس از آنچه که خداوند عبد و بنده ی خود را بدان توفیق داده است از
تمامی خوبی ها؛
رَب العالَمین: تمجید و تمحید اوست و اقرار به اینکه او
آفریننده و مالکِ همه مخلوقات است؛
الرَّحمن الرَّحیم: جلب رضایت خداوند است و ذکر الطاف و
نعمت های او بر تمام مخلوقات و بندگانش.
مالِکِ یَومِ الدّین: اقرار به برانگیخته شدن و بازگشت و
حساب و مکافات اعمال است و برحق دانستن مالکیت عالم آخرت تنها برای خداوند متعال؛
ایّاکَ نعبُد: تقرب جستن به خداوند عزوجل و اظهار اخلاص
و عبودیت است به او و نه به دیگری؛
وَ ایّاکَ نستَعین: طلب فزونی توفیق و بندگی و درخواست
دوام آنچه خدای متعال مرحمت فرموده است و یاری گرفتن از او؛
اهدِنَا الصِّراطَ المُستَقیم: طلب ارشاد و راهنمایی به
راه حق و صواب و آئین حق و درست و چنگ زدن به ریسمان هدایت او و درخواست شناخت و
معرفت نسبت به پروردگار؛
صِراطَ الَّذینَ أَنعمتَ عَلَیهِم: تاکیدی است در خواهش
و رغبت و ذکر و یاد کردن است از نعمت ها و تفضلاتی را که او بر بندگانش عطا فرموده
و درخواست همانند آن هاست برای خود؛
غَیرِ المَغضُوبِ عَلَیهِم: پناه بردن است به خداوند از اینکه
مبادا از نافرمانان و کوچک شمرندگان دستورات او و معاندان و آن کسانی که کفر
ورزیدند باشیم؛
وَلاالضالین:
پناه بردن به خداوند است از این که مبادا از گمراهان که
از راه او بدون شناخت و معرفت خارج شده اند و گمان می برند که کاری نیکو انجام
داده اند باشیم.
پس در این سوره گِرد آمده است آنچه از تمامی خیر و دانش
از امور آخرت و امور دنیا نیاز است، به آن مقدار که در هیچ چیز دیگر گِرد نیامده است.
پی نوشت ها:
1- شیخ صدوق. عیون اخبارالرضا، ج2: 105.
2- قاضی زاهدی گلپایگانی. گنجینه نور: 437، 439.
منبع:قدس
211008