نافرمانی دوباره بنی‌اسرائیل و قهر خداوند
آیه فوق که آن را شنیدید و خواندید مربوط به زمانی است که خداوند بنی‌اسرائیل را از سلطه فرعون نجات داد و به آنان دستور داده شد که وارد سرزمین فلسطین شوند. آنها به بهانه اینکه در آنجا افراد ستمگرى هستند، سرپیچى کرده و به موسى گفتند: با خدایت به جنگ آنان برو ما همین جا نشستهایم؛ قهر خداوند آنها را فراگرفت و مدّت 40 سال در بیابانِ «تیه» ماندگار شدند، ولى خداوند در آنجا نیز براى آنان ابرها را چون سایهبان قرار داد و دو نوع غذاى طبیعى و گوارا به نامهاى مَنّ و سَلوى، در دسترس آنان گذاشت.
«غَمام» به ابر بی‌باران گفته می‌شود که فقط سایه ایجاد می‌کند، ابرهاى باران دار را «سحاب»، «غیم» و«مزن» می‌گویند. «مَنّ»، به شیره مخصوص درختان که چون قطره بر روى آنها می‌نشیند، گفته می‌شود که همان صَمغ است و برخى به معنى عسل و قارچ گرفتهاند. «سَلوى» نیز به پرندگانى مخصوص که شبیه کبوترند می‌گویند.
پیام‌های آیه در تفسیر نور
1- ابر و باد و باران به فرمان خداوند هستند. «ظلّلنا علیکم الغمام»
2- رازق بودن خداوند، محدود به شرائط خاصّى نیست؛ در بیابان بی آب و علف هم، رزق طبیعى می‌فرستد. «و انزلنا علیکم المنّ و السّلوى»
3- خداوند، رزق انسان را از حلال و پاکیزه مقدّر کرده است. «طیّبات ما رزقناکم»
4- تخلّف از فرامین الهى، ظلم بر خویشتن است. «انفسهم یظلمون»
منبع:فارس
211008