فتوى
دادن جائز نيست براى كسى كه روى صفاء قلب و اخلاص عمل و خلوص در رفتار ظاهر خود و
با نور روشن الهى، از پروردگار متعال طلب فتوى نمى كند، زيرا فتوى دادن حكم كردن است،
و در دين الهى بدون اجازت خداوند متعال و بدون برهان و نور الهى نتوان حكم دادن، و
چون كسى بدون برهان روشن و روحانيت معنوى، به استناد تنها حديثى فتوى بدهد؛ او
جاهل بوده و به مقتضاى جهالت خود گنهكار گرديده و مورد مؤاخذه و عقاب قرار خواهد
گرفت.
رسول
اكرم(ص) فرمود :جسورترين
مردم نسبت به پروردگار متعال جسورترين آنان است در موضوع فتوى و حكم دادن. آيا شخص
مفتى متوجه نيست كه او در ميان خالق متعال و بندگان او واقع شده و احكام الهى را
براى آنان بيان مى كند! و روى همين جهت؛ او فيما بين بهشت و دوزخ قرار گرفته است،
و اگر در مسير خود خطا و انحرافى پيدا كرد از صراط مستقيم به سوى خطر و دوزخ نزديك
خواهد شد.
سفيان
بن عيينه مى گويد: چگونه ممكن است ديگران از علوم من استفاده كنند در صورتى كه من
خود از فوائد و منافع آن محروم هستم، و دانستنيهاى من در خود من اثرى نمی بخشد تا
برسد به ديگران.