مراسم معنوی دعای کمیل ، در شب مباهله و در آستانه ماه عزای حضرت اباعبدالله الحسین(ع) ، در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) برگزار شد.

به گزارش عقیق ، در این مراسم پرفیض که صدها نفر از شب زنده داران و زائرین سیدالکریم (ع) حاضر بودند، حاج منصور ارضی در ادامه شرح دعای عدیله ضمن توجه دادن حاضرین به اهمیت این دعا در تقویت بنیان های اعتقادی شیعه گفت: حتما درهنگام  خواندن این دعا به معانی اش توجه کنید ، در فرازی از دعا می گوییم اقتدا به ائمه نجات بخش است ، و تخلف از آنها مردودی در پی دارد. این یعنی چه ؟ یعنی باید در قول و فعل در مسیر اهلبیت(ع) باشیم تا نجات پیدا کنیم.

این ذاکر اهلبیت(ع) با اشاره به واقعه غدیر و افرادی که به امیرالمومنین(ع) تبریک گفتند گفت: در غدیر کسی که زودتر از همه خودش را به حضرت علی رساند و بخ ٍ بخ ٍ لک یاعلی گفت بعدها آن شد که می دانید.

مبادا این عزاداری ها و یاعلی و یا حسین گفتن های ما هم از آن جنس باشد. مبادا به زبان ذکر اهلبیت داشته باشیم  ، اما پای عملمان بلنگد.

با اینگونه هیئت رفتن به هیچ جا نمی رسیم

حاج منصور ارضی نگرش برخی از هیئتی ها که صرفاً  به عزاداری ها توجه دارند را مورد نکوهش قرار داد و افزود : محرم نزدیک است ، بیاییم کمی پای این منبر ها بنشینیم و کسب معارف کنیم ، بعضی ها دلشان می خواهد فقط گوشه ای در هیئت بنشینند و سینه بزنند و شور بگیرند ، اگر منبر هم نبود بهتر. این آفت است. با اینگونه هیئت رفتن به هیچ جا نمی رسیم.

این مداح اهلبیت(ع) ضمن اشاره به واقعه مباهله و حضور پیامبر اکرم و اهلبیت گرامی شان برای مباهله با مسیحیان گفت: وقتی آن مسیحی متوجه جایگاه و اعتبار این خانواده در پیشگاه الهی شد، فورا به اطرافیانش اعلام کرد:« اگر اینها دستشان را برای دعا بالا بیاورند زمین و زمان به هم می ریزد.»

 قدیمی ها وقتی به موضوع مباهله می رسیدند اینطور روضه می خواندند که این خانواده یکبار دیگر هم دور هم جمع شدند ، آن هم در گودال قتلگاه بودکه همه بر سر پیکر خونین سیدالشهدا (ع) حلقه زدند و حضرت زینب (س) نیزاز بالای تل زینبیه برایشان روضه خوانی می کرد.

 به گزارش عقیق ، آغاز دعای کمیل نیز با خواندن این ابیات قدیمی و خاطره انگیز همراه بود:

ای خدا من کمترم یا بت پرست

چشم میدم به درگاه تو هست

ای خدا مگذار کار من به من

گر گذاری وای بر احوال من

ای خدا دستم بگیر دستم بگیر

بار عصیان من از دوشم بگیر

آن قدر در می زنم این خانه را

تا ببینم روی صاحبخانه را

آن قدر از دل کشم آه و خروش

تا محیط رحمتت آید به جوش

کدخبرنگار:212111