امام زمان علیه‌السلام در توقیع شریفش به «احمد بن اسحاق» چنین می نویسد: خداوند، دین خود را با آنها احیا کرده و با آنها نورش را به کمال رسانده و میان آنها و برادرانشان و پسرعموهاشان و خویشان نزدیک و نزدیکترشان فرقانى آشکار قرار داده است.
عقیق: امام مهدى(عج) ـ در
توصیف اوصیا ـ : خداوند، دین خود را با آنها احیا کرده و با آنها نورش را
به کمال رسانده و میان آنها و برادرانشان و پسرعموهاشان و خویشان نزدیک و
نزدیکترشان فرقانى آشکار قرار داده است.
که با آن، حجّت از آنکه حجّت براى
او آورده شده و امام از مأموم شناسایى مىشود.
و این از آن روست که
خداوند آنها را از هر گونه پلشتى مصون داشته و از عیوب مبرّایشان کرده و از
ناپاکى پاکشان گردانده و از درهم شدگى منزّهشان داشته است.
و آنها را گنجوران علم خود و مخزن حکمتش و جایگاه سرّش قرار داده است.
خداوند
آنها را با دلایل خود تأیید کرده و اگر چنین نمىبود مردم همه یکسان
بودند و هر کس مدّعى امر[منصوب شدن از سوى] خداوند عزّوجل می‌شد و دیگر
حقّ از باطل و دانا از نادان شناخته نمىشد.