عقیق: آیت الله جوادى آملى، که توفیق شاگردی حضرت علامه طباطبائی را داشته اند در خاطره ای از سالهای همراهی با علامه می گوید:

یادم هست سال 1350 بود که مى‌خواستم به مكه مشرف شوم، مصادف با زمستان بود. آن روز هم هوا سرد بود و برف مى‌بارید.

رفتم براى عرض سلام و تودیع و خداحافظى، در زدم؛ علامه تشریف آوردند دم در؛ عرض كردم: عازم بیت الله الحرام هستم، براى عرض سلام و خداحافظى آمده‌ام و افزودم: نصیحتى بفرمایید كه به كارم بیاید، توشه‌ام باشد در این سفر.

این آیه مباركه را براى نصیحت به عنوان زادراه قرائت كردند:

خداى سبحان مى فرماید:

فاذكُرونى اَذكُركُم ؛ به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم!

و ادامه دادند و فرمودند: به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد، اگر خدا به یاد انسان بود، از جهل رهایى مى یابد و اگر در كارى مانده است، خداوند نمى گذارد عاجز شود و اگر در مشكل اخلاقى گیر كرد، خدایى كه داراى اسماء حسنى است و متصف به صفات عالیه، البته به یاد انسان خواهد بود!


منبع: یادها و یادگارها
کدخبرنگار/211002