عقیق:موکب امام رضا علیه‌السلام گروهی از زُوار عراقی هستند که تقریباً از سال 90 حرکتی را با عنوان «پیاده‌روی از عراق تا حرم امام رضا علیه‌السلام» آغاز کردند و اکنون در یازدهمین سفر خود به حسینیۀ امیرالمؤمنین علیه‌السلام واقع در محلۀ دولت‌آباد تهران رسیدند؛ محله‌ای که به محلۀ عراقی‌ها نیز شهرت دارد.

این کاروان متشکل از 42 زائر است که بانی شکل‌گیریِ آن، فردی به نام «سید داخل» بود. چند سال کوتاهی است دار فانی را وداع گفته، اما وقتی پای صحبت زوار این کاروان می‌نشینیم، بسیار به نیکی از سید یاد می‌کنند و این موهبت عظیم را مدیون تلاش‌های او می‌دانند. در بین این زائران، پیرمرد زائری دیده می‌شود. وقتی سن او را می‌پرسیم، می‌گوید 107 سالم است و این سفر، نهمین سفری است که پای پیاده به زیارت امام رضا می‌آیم.  سید نِعمه ادامه می‌دهد به عشق امام رضا خستگی ندارم. با اینکه در عراق خرید و فروش دام دارم، با این حال در این پیاده‌روی شرکت می‌کنم. 

زائر 107 سالۀ عراقی

در دور همی که با این زائران عراقی داشتیم، از حس و حال سفر خود صحبت می‌کردند و حس مشترکشان این بود که وقتی به مشهد و قم می‌رویم، حس می‌کنیم در کشور خودمان هستیم. آنها می‌گویند کرامات زیادی در کاروان دیدیم، اما بزرگ‌ترین کرامت، همان توفیقی است که خداوند برای زیارت پیادۀ امام رضا به ما عطا کرد.  با حسی عاشقانه و بر آمده از عمق جان می‌گویند «مسیر ما، مسیر امام رضا است. حس کوفتگی و خستگی نداریم بلکه سراسر شادی و راحتی است.» هر یک از کاروانیان موکب امام رضا دربارۀ ترفند توطئۀ‌آمیز دشمنان برای بر هم زدن رابطه ایران و عراق سخن می‌گویند و معتقدند «دشمنان می‌خواهند رابطه ایران با عراق را بر هم بزنند، اما هیچ گاه نخواهند توانست چرا که ما شیعۀ امام حسین هستیم و حب امام، ما را دور هم جمع و متحد کرده است.» وقتی از حس آنها دربارۀ شهید سلیمانی می‌پرسیم، سردار را جزوی از جان و سرزمین خود می‌دانند.  

جعفر جهرمی، مسئول هیئت اُمنای حسینیۀ امیرالمؤمنین و یکی از مترجمان ما که عراقی‌الأصل و ساکن ایران است، در گفت‌وگو با تسنیم می‌گوید: بنده متولد شهر نجف و مقیم ایرانم. زائرانی که در قالب مواکب از عراق در طول سال می‌آیند، خادمانی در ایران از آنها پذیرایی می‌کنند. در تهران بنده و همکارانم به عنوان خادم در حسینیۀ امیرالمؤمنین در خدمت زائران هستیم. در قم جناب سید حیدر حکیم، در سمنان، سیدعباس شاهرودی و همین طور در شهرهای مختلف که در مسیر اعتاب مقدسه هستند، خادمانی مشغول خدمت به زوارند. در این روزها هم میزبان موکب عراقیِ امام رضا علیه‌السلام هستیم. 

جعفر جهرمی

موکب امام رضا معنویتی خاص دارد

سید حیدر حکیم، میزبان مواکب عراقی در قم، اتفاقی وارد حسینیه شد و مورد استقبال زیاد زائران قرار گرفت، به اندازه‌ای که گویی سالهاست با او مأنوسند. او هم متواضعانه و خاشعانه جویای حال آنها می‌شود. وی با دعوت ما، کنارمان می‌نشیند و در ابتدای صحبت می‌گوید «ما به هوای زائران عراقیِ امام رضا علیه‌السلام به تهران آمدیم تا ایشان را راهی کنیم. ما راهمان، راه امام حسین است. از سال اولی که هیئت‌ها به سمت ایران آمدند، 13 سال می‌گذرد. ابتدا به قم می‌آمدند. هیئتی به نام جوانان امیرالمؤمنین داریم که تأسیس آن به 25 سال قبل از سقوط صدام می‌رسد. از آنجا با وسیله، به نیشابور می‌رویم و از نوزدهم صفر، از ابتدای جاده به سمت مشهد حرکت می‌کنیم. 5 روز طول می‌کشد تا به حرم امام رضا علیه‌السلام برسیم. هیئت ما از اولین هیئت‌هایی است که برنامۀ  پیاده‌روی داشت. با این حال، موکب امام رضا علیه‌السلام که الان در خدمتشان هستیم، معنویت و روحانیت خاصی دارد. این موکب بین تمام موکب‌ها خاص است و کرامات زیادی اتفاق افتاده است.»

او یکی از بزرگ‌ترین کرامت مواکب را عدم حس خستگی می‌داند و می‌گوید «روزی 60 کیلومتر پیاده‌روی دارند؛ مثلاً روز بیستم محرم که از قم راه می‌افتیم، بیستم صفر وارد حرم امام رضا می‌شویم. مورد داشتیم که از فرط خستگی به ما گفته ماشین بگیرید تا مابقی سفر را با وسیله بروم. صبح که وسیله تهیه کردم، دیدم حرکت کرده‌اند. وقتی علت را از او جویا می‌شدم، می‌گفت والله که شب خوابیدیم، صبح سر حال‌تر از روز گذشته بیدار شدیم و مسیر را پیاده ادامه دادیم.»

یکی از زائران می‌گوید ما در شهر و دیار خود که هستیم، اصلاً حسّ پیاده‌روی نداریم، اما زمانی که قدم در مسیر زیارت امام رضا می‌گذاریم، خستگی یادمان می‌رود؛ چرا که روح و جانمان امام رضا است. او می‌گوید کراماتی که از امام رضا دیدیم، زیاد است. برای ما فلجی آوردند که در این موکب شفا یافت. گاهی بیماران زیادی مسیر طولانی را با موکب امام رضا همراه می‌شوند تا شفا بگیرند تا حدی که موکب ما در ایران شهرت یافت.

 شیخ نصیر، روحانی موکب امام رضا علیه‌السلام صحبت خود را با حدیثی از آن امام بزرگوار آغاز کرد و گفت: امام رضا علیه السلام فرمود «شَرُّ خَلْقِ اللَّهِ فِی زَمَانِی یَقْتُلُنِی بِالسَّمِّ ثُمَّ یَدْفِنُنِی فِی دَارِ مَضِیعَهٍ وَ بِلَادِ غُرْبَهٍ أَلَا فَمَنْ زَارَنِی فِی غُرْبَتِی کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أَجْرَ مِائَهِ أَلْفِ شَهِیدٍ وَ مِائَهِ أَلْف صِدِّیقٍ وَ مِائَهِ أَلْفِ حَاجٍّ وَ مُعْتَمِرٍ وَ مِائَهِ أَلْفِ مُجَاهِدٍ وَ حُشِرَ فِی زُمْرَتِنَا وَ جُعِلَ فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَی مِنَ الْجَنَّهِ رَفِیقَنَا.» به خدا سوگند کسی از ما (ائمه اطهار علیهم السلام) نیست جز آنکه کشته یا شهید می شود.» گفته شد: چه کسی شما را ای فرزند رسول خدا می‌کشد؟ فرمود «بدترین آفریدگان خدا در زمانم مرا با زهر می ‌شد، سپس مرا در دیار غربت و سرایی دور افتاده دفن می‌کند؛ آگاه باشید کسی که مرا در غربتم زیارت کند، خدای عزوجل ثواب یکصد هزار شهید، یکصد هزار صدیق، یکصد هزار حج گزار و عمره گزار و یکصد هزار مجاهد را برای او می‌نویسد و در زمره‌ی ما محشور می‌شود و در درجات والای بهشت رفیق و همراه ما خواهد بود.» همچنین خداوند فرمود «... وَ مَنْ يُعَظِّمْ‏ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوب‏»؛ هرکه شعائر خدا را بزرگ بشمارد، این مسئله سبب تقوای قلب اوست. الحمدلله که این منت را بر ما نهاد تا به زیارت امام رضا مشرف شویم.

وی دربارۀ تجربۀ سفر خود می‌گوید هشتمین سفرم است؛ چرا که در ماجرای فراگیری کرونا سفرمان به مدت دو سال لغو شد. اکنون در نجف طلبه هستم. ما در این موکب به حضرت فاطمه معصومه تأسی می‌کنیم، آن زمان که به زیارت امام رضا آمد و در بین راه به شهادت رسید. اکثر برادران قصد داشتند به صورت هوایی بیایند، اما وقتی این حدیث را می‌خواندند که «الأجرُ عَلَى قَدْرِ اَلْمَشَقَّةِ»؛ یعنی اجر انسان به اندازۀ مشقت اوست، پیاده‌روی را بر هر وسیلۀ دیگری ترجیح می‌دادند. وقتی از زائران می‌پرسیم چرا لذت پیاده‌روی بیشتر است؟ می‌گویند احساس می‌‌کنیم امام رضا همراه ما است و او همه چیز را برای ما آماده می‌کند. 

 شعار «حُب الحُسین یَجمَعُنا» ما را به هم پیوند داد

شیخ کاروان که با حقد و کینه از آمریکا و همدستان او در منطقه یاد می‌کند، می‌گوید  ایران و عراق در یک چارچوب قرار دارند. شعار «حُب الحُسین یَجمَعُنا» ما را به هم پیوند داد. تمام استکبار جهانی به عینه ببینند که خداوند به واسطۀ امام حسین چه پیوندی بین این دو کشور ایجاد کرد.  از حکومت ایران کمال تشکر داریم که برای ما این مسیر را هموار کردند. 

پسرم پس از 13 سال با عنایت امام رضا فرزنددار شد

از جناب جعفر جهرمی، دربارۀ خاطراتی که از مواکب عراقی به ذهن دارد، می‌پرسیم. او می‌گوید  خاطره زیاد  است. حسینیه‌ای در روستای سرآبله کرمانشاه است که زمانی تازه در حال ساخت بود. فقط سقف داشت و در و دیوار نداشت. زائران عراقی که به این منطقه رسیدند،  این حسینیه را با گونی و ... پوشاندند تا داخلش استراحت کنند. یکی از بانوان آن روستا، خوابی از حضرت زینب  می‌بیند که از او درخواست می‌کند پتویی به آن حسینیه ببرند. آن خانم وقتی خواب را به همسر خود تعریف می‌کند، همسرش می‌گوید آن حسینیه هنوز کامل ساخته نشده است. در هر صورت او را مجاب می‌کند تا به حسینیه بروند. وقتی رسیدند، یک تعداد دمپایی و کفش را مقابل این مکان دیدند. وارد شدند و پرسیدند آیا کسی هست که پتو نداشته باشد؟ گفتند بله؛ فلان فرد پتو ندارد. این از معاجز و کرامات این مواکب است. خلوص نیتی که دارند، بی‌مثال است. یک مورد هم برای خودم اتفاق افتاد. پسرم حدود 13 سال  فرزندی نداشت. او را به شاهرود فرستادم تا همراه با کاروانیان با پای پیاده به حرم امام رضا علیه‌السلام مشرف شوند. خداوند یک سال بعد به او فرزندی عطا کرد و اکنون دو ساله است. این در حالی بود که پزشکان قطع امید کرده بودند. 

یکی دیگر از مسئولان کاروان می‌گوید چیزی به اسم سختی وجود ندارد. وقتی راه می‌رویم، یاد حضرت زینب می‌افتیم.

آنها همچنین از سال‌های عدم حضور ایرانیان در مراسم اربعین می‌گویند. یکی از زائران می‌گوید سالی که ایرانیان نتوانستند سفر اربعین بیایند، از خدا می‌خواستیم مسیر را باز کند تا به زیارت بیایند. امام حسین فقط برای عراقی‌ها نیست بلکه برای کل مسلمانان است.