عقیق:میلاد پر خیر و برکت پیامبر(ص) شروع رویداد گسترش رحمت الهی بر دنیاست؛ هرچند که آن حضرت در زندگی پر فراز و نشیب خود مشکلات و سختی‌های زیادی را تحمل کردند اما مایه رحمت برای مردم عالم شدند. گویا همین سختی‌های زندگی، از وفات پدر قبل از تولد تا از دست دادن مادر و پدربزرگ عزیزشان در خردسالی، زمینه‌ای برای رشد شخصیتی ایشان بوده تا بعدها در دوران رسالت خود بار مشکلات و سختی‌ها را با تحمل بیشتری بپذیرند.

در گفت‌وگو با حجت‌الاسلام و المسلمین سید کاظم ارفع، سخنران و نویسنده اسلامی، به بررسی بخش‌هایی از رویدادهای مهم زمان میلاد پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله تا دوران کودکی ایشان پرداختیم. آن‌طور که این محقق اسلامی توضیح می‌دهد، در ابتدا بنا بر این بود که حضرت محمد صلوات الله علیه مدت دو سال و در زمان شیرخوارگی نزد حلمیه و خانواده ایشان بمانند. اما حلیمه متوجه خیر و برکت فراوانی در زندگی‌اش شده بود که با حضور این کودک مبارک جریان یافته بود. به همین علت از حضرت آمنه و جناب عبدالمطلب درخواست کرد تا ایشان مدت بیشتری سرپرستی این کودک پر خیر و برکت را بر عهده داشته باشد. به همین علت مدت اقامت و زندگی رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه در کنار جناب حلمیه حدود پنج سال طول کشید و سپس به کنار خانواده خود برگشتند. ایشان تقریباً هفت ساله بودند که همراه مادر گرامی خود برای زیارت مزار پدرشان و دیدار با دایی‌های پدر رهسپار سفر شدند. اما حضرت آمنه سلام‌الله علیها در راه بازگشت از مسیر بیمار شده و از دنیا رفتند. به این ترتیب بود که رسول خدا صلی‌الله علیه و آله تنها فرزند پدر و مادرشان بودند که در کودکی یتیم شدند. بعد از آن هم سرپرستی ایشان را جناب عبدالمطلب، پدربزرگ مؤمن و باتقوای ایشان بر عهده داشتند.

جدایی از خانواده در بدو تولد

در تاریخ تصریح شده که پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بعد از تولد، از خانواده و مادر خود جدا شده و به دایه سپرده شدند. علت این موضوع چه بود و چرا دایه، آن حضرت را از مادر خود دور کرد؟

پدر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله پیش از اینکه ایشان متولد شوند، از دنیا رفته بود و به این ترتیب آن حضرت پدرشان را ندیدند. طبق شواهد تاریخی، گویا جناب عبدالله، پدر رسول خدا صلوات الله علیه، در حالی که تقریباً 25 ساله بودند در اثر مرگ ناگهانی از دنیا رفتند. جناب آمنه سلام‌الله علیها، مادر پیامبر صلی‌الله علیه و آله، بر اثر این اتفاق دچار شوک ناگهانی شده و به همین علت قادر به شیر دادن به فرزند خود نبودند.

در این شرایط، از آنجا که مکه یک شهر زیارتی و تجارتی بود، کاروان‌های زیادی از آنجا رفت و آمد داشتند. با آمدن مردمان مختلف از نواحی گوناگون به این شهر بیماری‌هایی با آنها به شهر وارد می‌شد و چون امکان مداوا و پیشگیری از بیماری وجود نداشت، اولین تلفات متوجه نوزادان و کودکان می‌شد.

به همین علت اشراف و بزرگان مکه بر اساس یک رسم اشرافی برای اینکه فرزندان خود را از معرض بیماری‌هایی که به شهر وارد می‌شد دور کنند، آنها را به دایگانی که در فضای پاک و سالم روستاها و صحراها زندگی می‌کردند، می‌سپردند تا به خوبی و در سلامت رشد کنند.

دایه‌ها کودکان را تا سن چهار پنج سالگی و زمانی که بتوانند در برابر بیماری‌ها مقاومت کنند نزد خود پرورش می‌دادند. سپس بچه‌ها را به والدین خود تحویل می‌دادند.

منبع:تسنیم