عقیق:همه ‏ما يك بدن مادي دنيوي داريم كه دستخوش تغيير و تحولات مادي مي‏ شود، ولي غير از آن، يك بدن مثالي (برزخي) نيز داريم كه ثمره‏ اعمال و رفتار خود ماست. در واقع، روح و حقيقت هر انساني متناسب با اعمال و رفتار خود، بدن مثالي را به وجود مي ‏آورد و كساني كه چشم باطن بين دارند و باطن افراد را به صورت خرس، ميمون و... مشاهده مي‏ كنند، در حقيقت، اين بدن مثالي او را مي‏ بينند؛ البته روح، امري مجرد و مستقل از هر دوي اين‏هاست. با مرگ انسان، بدن مادي و دنيوي او از بين مي‏ رود و فاسد مي‏ شود، ولي بدن مثالي همراه روح باقي است و فشار قبر را تحمل مي‏ كند.
 آيت‏ الله حسيني تهراني در اين زمينه مي‏ فرمايد: «بايد دانست كه بدني كه در ميان قبر مي ‏رود و روي آن خاك مي‏ ريزند، غير از صورت مثالي است كه به برزخ مي ‏رود. سؤال و جواب با بدني مثالي است، نه با بدن خاكي. بدن خاكي حركت، چشم، گوش و ادراك ندارد، چه در ميان قبر بپوسد يا نپوسد. اما بدن مثالي كه همان عالم صورت انساني است، نمي‏ ميرد، بلكه زنده است. ديده‏ بصيرت و ادراكش كم نمي‏ شود، بلكه افزون مي‏ شود و اوست كه سؤال، مؤاخذه، ثواب و يا عقاب برزخي مي‏ شود. علت آن كه در بسياري از روايات، به عالم قبر و نكير و منكر در عالم قبر و مؤاخذه در قبر تعبير شده، اين است كه عالم برزخ در دنبال اين دنياست و قبر هم به دنبال زندگي دنياست. به همين دليل عالم برزخ را كه تعلقي به عالم قبر دارد، به عالم قبر تعبير كرده ‏اند.».
 با اين توضيح، معلوم مي ‏شود كه فشار قبر به معني اين نيست كه مثلا سنگ و خاك ‏هاي ديواره‏ قبر به هم نزديك شود و بدن مادي داخل قبر را فشار دهد، بلكه قبر، كنايه از عالم برزخ است و فشار قبر، فشاري است كه بر روح و بدن مثالي، به خاطر قطع تعلق از دنيا و ورود در عالم برزخ وارد مي‏ شود. يعني، چون اين انتقال براي كسي كه با عالم برزخ انس ندارد، با سختي فراوان همراه است، به صورت فشاري شديد بر انسان نمودار مي‏ شود و بدين ترتيب معلوم مي ‏شود كه فشار قبر بر بدن مادي نيست و سؤال و جواب در همين قبر خاكي رخ نمي‏ دهد. 

منبع:

زندگي پس از مرگ‏، جلد چهارم،‏ حسين سوزنچي،‏ ص 68.