* آيه               

ما کانَ إِبْراهيمُ يَهُودِيًّا وَ لا نَصْرانِيًّا وَ لکِنْ کانَ حَنيفاً مُسْلِماً وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکينَ

* ترجمه                      

(بر خلاف ادّعاى یهودیان و مسیحیان،) ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى، بلكه او فردى حق‏ گرا و تسلیم خدا بود و هرگز از مشركان نبود.

* نکته ها                     

«حَنَف»، به معناى گرایش به حقّ است و در مقابل آن واژه‏ ى «جَنَف»، معنى گرایش و تمایل به باطل را مى ‏دهد. بنابراین «حَنیف» به كسى گفته مى‏ شود كه در مسیر باشد، ولى بت‏ پرستان آن را در مورد خود بكار مى‏ بردند و مشركان نیز «حُنفاء» خوانده مى ‏شدند.

این آیه، با آوردن كلمه‏ ى «مسلماً» در كنار كلمه‏ ى «حنیفاً»، هم دامن ابراهیم را از لوث شرك پاك كرده است و هم دامن این كلمه‏ى مقدّس را از لوث مشركان.[1]

امام صادق ‏علیه السلام در تفسیر عبارت «حنیفاً مسلماً» فرمودند: «خالصاً مخلصاً لیس فیه شى‏ء من عبادة الاوثان» یعنى ابراهیم شخصى خالص و برگزیده بود كه در او ذره ‏اى از پرستش بت ‏ها نبود.[2]

پی نوشت:

1) حضرت على ‏علیه السلام فرمودند: دین ابراهیم همان دین محمّد صلى الله علیه وآله بود. بحار، ج‏12، ص‏11

2) تفسیر نورالثقلین؛ كافى، ج‏2، ص 15