سروده‌ای تقدیم به موسی‌بن جعفر(ع)
ابراهیم زمانی از شاعران ساکن قم شعری را تقدیم به باب الحوائج حضرتِ موسی بنِ جعفر علیه السلام کرده است.
عقیق:ابراهیم زمانی از شاعران ساکن قم شعری را تقدیم به باب الحوائج حضرتِ موسی بنِ جعفر علیه السلام کرده است.
واژه در واژه همه عمر غزل خوان بودی
ســندِ مــــحکمِ زیبایــــی قرآن بودی
چارده سال غریبانه به زنــــــدان بودی
همه ی عمر سرِ ســفره ی باران بودی
حضرتِ گل چه قدَر خار که بر تَن داری
دوسـتی با همه و این همه دشمن داری
" کاظِم الغَیظ " شکوفا شدنِ لبخندی
الگویِ مهر و محبَّت به زن و فرزندی
شال و عمّامه شبیهِ پدرت می بندی
همه بیگانه ولی با همه خویشاوندی
هیچ مسـکین و اســیری نرود از یادت
«بِشرِ حافی» شود آنکس که شود آزادت
خانه ات نورِ علی نور ... فقط زیبایی است
شعر در شعر بهشت است غزل آرایی است
پسـرِ خانه عجب حیدرِ خوش سیمایی است
دخترِ حضرتِ موســی چه قدَر بابایی است
بنویســــید ســرِ خُم به سلامت باشد
حضرتِ فاطمــــه ی قم به سلامت باشد
مردمِ شهر به این واقعه اذعان دارند
همه از رایحه ی چشمِ تو باران دارند
سرِ این سفره نشستند اگر نان دارند
و مسلمانِ تو هستند که ایمان دارند
گوش کن گوش صدایِ جرسی می آید
دارد انگار از آن دور کســی می آید ...
کیست این مثلِ علی در دلِ شب آهسته
کیسه بر دوشِ شکسته دلِ قامت خسته
خانه خانه همه ی شــــهر به او وابسته
او که حتی دلِ دشمن هم از او نشکسته
شهر خاموش شد و نقشِ تو بر ماه افتاد
مـــاه هم کوچه به کوچه پیِ تو راه افتاد
کفر افتاد به پایِ تو مســلمان برگشت
مور آمد در این خانه ســلیمان برگشت
زنِ بدکاره تو را دید و پشیمان برگشت
آه... وقتی که نگهبانِ تو گریان برگشت
دسـتِ یک شـــهر به دامانِ عبایت افتاد
اشــــک زد حلقه و زنجیر به پایت افتاد
مثلِ یک معجزه ای خوب که معلوم شدی
سوره شمسی و از نور که محروم شدی
روز ، زندانی شب بود که محکوم شدی
سوختن ارثیه ات بود که مسموم شدی
جگرت سوخت غمِ کرب و بلایی ها را
دشتِ لب های تو خشکاند لبِ دریا را
تو کریم بن کریمــی پُرِ احســان هستی
پسـرِ خاکی و از مــــــادرِ باران هستی
جانِ عالم به فدایت که خودت جان هستی
پدرِ واقعــیِ کشــــورِ ایـــــران هستی
گندمی گونه ای و خوشه ی گندم داری
یک رضا مشهد و یک فاطمه در قم داری
واژه در واژه همه عمر غزل خوان بودی
ســندِ مــــحکمِ زیبایــــی قرآن بودی
چارده سال غریبانه به زنــــــدان بودی
همه ی عمر سرِ ســفره ی باران بودی
حضرتِ گل چه قدَر خار که بر تَن داری
دوسـتی با همه و این همه دشمن داری
" کاظِم الغَیظ " شکوفا شدنِ لبخندی
الگویِ مهر و محبَّت به زن و فرزندی
شال و عمّامه شبیهِ پدرت می بندی
همه بیگانه ولی با همه خویشاوندی
هیچ مسـکین و اســیری نرود از یادت
«بِشرِ حافی» شود آنکس که شود آزادت
خانه ات نورِ علی نور ... فقط زیبایی است
شعر در شعر بهشت است غزل آرایی است
پسـرِ خانه عجب حیدرِ خوش سیمایی است
دخترِ حضرتِ موســی چه قدَر بابایی است
بنویســــید ســرِ خُم به سلامت باشد
حضرتِ فاطمــــه ی قم به سلامت باشد
مردمِ شهر به این واقعه اذعان دارند
همه از رایحه ی چشمِ تو باران دارند
سرِ این سفره نشستند اگر نان دارند
و مسلمانِ تو هستند که ایمان دارند
گوش کن گوش صدایِ جرسی می آید
دارد انگار از آن دور کســی می آید ...
کیست این مثلِ علی در دلِ شب آهسته
کیسه بر دوشِ شکسته دلِ قامت خسته
خانه خانه همه ی شــــهر به او وابسته
او که حتی دلِ دشمن هم از او نشکسته
شهر خاموش شد و نقشِ تو بر ماه افتاد
مـــاه هم کوچه به کوچه پیِ تو راه افتاد
کفر افتاد به پایِ تو مســلمان برگشت
مور آمد در این خانه ســلیمان برگشت
زنِ بدکاره تو را دید و پشیمان برگشت
آه... وقتی که نگهبانِ تو گریان برگشت
دسـتِ یک شـــهر به دامانِ عبایت افتاد
اشــــک زد حلقه و زنجیر به پایت افتاد
مثلِ یک معجزه ای خوب که معلوم شدی
سوره شمسی و از نور که محروم شدی
روز ، زندانی شب بود که محکوم شدی
سوختن ارثیه ات بود که مسموم شدی
جگرت سوخت غمِ کرب و بلایی ها را
دشتِ لب های تو خشکاند لبِ دریا را
تو کریم بن کریمــی پُرِ احســان هستی
پسـرِ خاکی و از مــــــادرِ باران هستی
جانِ عالم به فدایت که خودت جان هستی
پدرِ واقعــیِ کشــــورِ ایـــــران هستی
گندمی گونه ای و خوشه ی گندم داری
یک رضا مشهد و یک فاطمه در قم داری
منبع:فارس
