چگونه متوجه شویم ولایت خدا را پذیرفته ایم؟

* آيه               

اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَي النُّورِ وَ الَّذينَ کَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَي الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ

* ترجمه                      

خداوند دوست و سرپرست مؤمنان است، آنها را از تاریكى‏ ها(ى گوناگون) بیرون و به سوى نور مى ‏برد. لكن سرپرستان كفّار، طاغوت ‏ها هستند كه آنان را از نور به تاریكى ‏ها سوق مى ‏دهند، آنها اهل آتشند و همانان همواره در آن خواهند بود.

* نکته ها                     

در آیه قبل خواندیم كه او مالك همه چیز است؛ «له ما فى‏ السموات‏ و...» و در این آیه مى‏ خوانیم: نسبت او به مؤمنان، نسبت خاصّ و ولایى است. «ولىّ ‏الذین آمنوا»

- گوشه ‏اى از سیماى كسانى كه ولایت خدا را پذیرفته ‏اند

* آنكه ولایت خدا را پذیرفت، كارهایش رنگ خدایى پیدا مى‏ كند. «صبغة اللّه» [بقره، 138]

* براى خود رهبرى الهى بر مى‏ گزیند. «ان ‏اللّه قد بعث لكم طالوت ملكاً» [بقره، 247]

* راهش روشن، آینده ‏اش معلوم و به كارهایش دلگرم است. «یهدیم ربّهم بایمانهم» [یونس، 9]، «انّا الیه راجعون» [بقره، 156] ، «لانضیع اجر المحسنین» [یوسف، 56]

* در جنگ ‏ها و سختى ‏ها به یارى خدا چشم دوخته و از قدرت‏ هاى غیر خدایى نمى‏ هراسد. «فزادهم ایماناً» [بقره، 173]

* از مرگ نمى‏ ترسد و كشته شدن در تحت ولایت الهى راسعادت مى‏ داند. امام حسین علیه السلام فرمود: «انّى لا ارى الموت الاّ السعادة». [بحار، ج‏44، ص‏192]

* تنهایى در زندگى براى او تلخ و ناگوار نیست، چون مى‏ داند او زیر نظر خداوند است. «ان اللّه معنا» [توبه، 40]

* از انفاق و خرج كردن مال نگران نیست، چون مال خود را به ولى خود مى ‏سپارد. «یقرض اللّه قرضاً حسناً» [بقره، 245]

* تبلیغات منفى در او بى اثر است، چون دل به وعده‏ هاى حتمى الهى داده است: «والعاقبة للمتّقین» [اعراف، 128]

* غیر از خدا همه چیز در نظر او كوچك است. امام على علیه السلام فرمود: «عظم الخالق فى أنفسهم فصغر مادونه فى أعینهم...». [نهج ‏البلاغه، خ 193]

* از قوانین و دستورات متعدّد متحیّر نمى ‏شود، چون او تنها قانون خدا را پذیرفته و فقط به آن مى ‏اندیشد. و اگر صدها راه درآمد برایش باز شود تنها با معیار الهى آن راهى را انتخاب مى‏ كند كه خداوند معیّن كرده است. «ومن لم یحكم بماانزل‏اللّه» [مائده، 44 و 45]

* پيام ها                      

1- مؤمنان، یك سرپرست دارند كه خداست و كافران سرپرستان متعدّد دارند كه طاغوت ‏ها باشند و پذیرش یك سرپرست آسان ‏تر است. [*] درباره مؤمنان مى ‏فرماید: «اللّه ولىّ» امّا درباره‏ ى كفّار مى ‏فرماید: «اولیائهم الطاغوت»

2- آیه قبل فرمود: «قد تبیّن الرّشد من الغى» این آیه نمونه ‏اى از رشد و غىّ را بیان مى‏ كند كه ولایت خداوند، رشد و ولایت طاغوت انحراف است. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت»

3- راه حقّ یكى است، ولى راه هاى انحرافى متعدّد. قرآن درباره راه حقّ كلمه ‏ى نور را به كار مى ‏برد، ولى از راه هاى انحرافى و كج، به ظلمات و تاریكى ‏ها تعبیر مى ‏كند. «النور، الظلمات»

4- راه حقّ، نور است و در نور امكان حركت، رشد، امید و آرامش وجود دارد. «النور»

5 - مؤمن در بن بست قرار نمى‏ گیرد. «یخرجهم من الظلمات»

6- طاغوت ‏ها در فضاى كفر و شرك قدرت مانور دارند. «الذین كفروا اولیائهم الطاغوت»

7- هر كس تحت ولایت خداوند قرار نگیرد، خواه ناخواه طاغوت ‏ها بر او ولایت مى ‏یابند. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت»

8 - هر ولایتى غیر از ولایت الهى، ولایت طاغوتى است. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت»

9- توجّه به عاقبت طاغوت پذیرى، انسان را به حقّ پذیرى سوق مى ‏دهد. «اولئك اصحاب النّار»

*) یوسف علیه السلام نیز در دعوت كفّار به همین معنا استدلال كرد: «ءأربابٌ متفرّقون خیرٌ أم اللّه الواحد القهّار/ آیا صاحبان متعدّد و پراكنده بهترند یا خداى یگانه و قدرتمند؟! یوسف، 39