توطئه یزید همزمان با ورود مسلم به کوفه

این دعوت در پی فشار بنی‌امیه بر مردم کوفه صورت گرفت لذا در نامه‌ای که تعداد امضاکنندگان آنان به 18 هزار نفر می‌رسید، از امام درخواست کردند به سوی آنان برود و در عوض کوفیان متعهد شدند حاکمان ظالم را سرنگون کنند. از مشهورترین افرادی که پای نامه را امضا کردند، سلیمان بن صرد خزاعی، مسیب بن نجبه، رفاعه بن شداد و حبیب بن مظاهر بودند. در دهم ماه مبارک رمضان، نخستین نامه‌ها، پس از 37 روز استقرار امام حسین(ع) در مکه دریافت شد. حضرت در پاسخ فرمودند: «عموزاده‏‌ام مسلم بن عقیل را به سوی‌تان گسیل داشتم تا رأى و نظر شما را به من گزارش دهد.»

بر اساس نقلی، امام(ع) در پانزدهم رمضان قیس بن مسهر صیداوی، عمارة بن عبد سلولی و عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی را به همراه مسلم بن عقیل، به کوفه فرستاد (طبری،ج5) مسلم در پنجم شوال پس از ورود به کوفه در منزل مختار ثقفی یا به نقلی در خانه مسلم‌بن عوسجه ساکن شد و مردم گروه گروه به آنجا وارد می‌شدند و با مسلم بیعت می‌کردند تا جایی که گفته می‌شود تعداد آنها تا 18 یا 30 هزار نفر رسید. (الارشاد (شیخ مفید)، ص 381)

در این بین یزید بن معاویه پس از مطالعه نامه هواداران خود در کوفه تصمیم گرفت عبیدالله بن زیاد عامل خویش در بصره را با حفظ سمت به حکومت کوفه نیز منصوب کند تا با قساوت و شدتی که در وی وجود دارد، قیام مسلم بن عقیل و شیعیان و محبان اهل‌بیت علیهم‌السلام را در کوفه سرکوب کند.

اما نکته‌ای که در خصلت کوفیان پنهان بود و بعدها آشکار شد، این بود که آنان امام حسین(ع) را در حد رهبری دینی قبول داشتند؛ نه خلیفةاللهی که می‌تواند از جانب خدا آنان را از نعمات خاصه بهره‌مند کند.  چه بسا اگر حاکمان بنی‌امیه آنان را تحت ظلم و ستم خود قرار نمی‌دادند، نیازی به امام معصوم(ع) در خود احساس نمی‌کردند. لذا تصورشان این بود که امام حسین(ع) چون فرزند علی(ع) و نوه رسول گرامی اسلام(ص) است،‌ حداقل بر آنان جفا نمی‌کند؛ از این رو می‌توانند در نهایت آرامش به زندگی خود ادامه دهند؛‌ بنابراین امام حسین(ع) برای آنکه آنان را مورد آزمون قرار دهند، قبل از ورودشان مسلم را سوی آنان گسیل داشت.