۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۰۴ : ۱۶
شرحی بر دعای روز بیست‌وچهارم ماه رمضان/
مهم‌ترین توفیق بنده در چیست؟
یک محقق علوم قرآن و حدیث معتقد با تأکید بر اینکه مهم‌ترین توفیق یک بنده، ترک نافرمانی و انجام دستورات خداست، گفت: اگر این دو توفیق به دست آید؛ انسان موجبات رضایت و خشنودی خدا را شناخته است.
عقیق:حجت‌الاسلام والمسلمین «حمیدرضا بصیری» عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت‌وگویی دربارۀ مضامین مطرح شده در دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان گفت: آزار دادن یا اذیت کردن خداوند متعال، یکی از مفاهیمی است که تصور آن دور از ذهن انسان است، اما با اندکی توجه می‌توان آن را در زندگی بسیاری از انسان‌ها مشاهده کرد. قرآن کریم نیز به این واقعیت تصریح کرده و به آزار دهندگان خدا و رسول خدا، وعدۀ عذابی خوار کننده داده است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی دربارۀ اینکه چه اسبابی، موجب آزار و اذیت خداوند می‌شود، اظهار کرد: بی اعتنایی به موجبات خشنودی و رضایت خداوند، اسباب اذیت او را فراهم می‌کند. به عنوان مثال؛ بی توجهی به دستورات الهی یا بی اعتنایی به ترک محرمات، آزار و اذیت ائمه، انبیاء (ع) و اولیاء الهی و همچنین دادن نسبت‌های جاهلانه چون ظلم، جهل، تبعیض و... به پروردگار، از اسباب اذیت و آزار پروردگار است.
به گفتۀ وی، اگرچه اذیت کردن خداوند، به اذیت انسان شبیه نبوده و موجب افسردگی و انفعال در پروردگار نمی‌شود؛ اما این کار زشت در حقیقت نوعی ایستادگی در مقابل اراده و مشیت الهی است.
حجت‌الاسلام والمسلمین بصیری «استعاذه به درگاه خداوند» را یکی از راه‌های نجات از این سجیه ناپسند دانست و گفت: ایستادگی در مقابل خداوند رحیم، دستورِ شیطان رجیم است و تنها با پناهندگی و درخواست اخلاص از او می‌توان امیدی به نجات داشت.
محقق علوم قرآن و حدیث خاطرنشان کرد: از سوی دیگر باید دانست که مهم‌ترین و اصلی‌ترین توفیق یک بنده، ترک نافرمانی خدا و انجام دستورات اوست که در این دعا دستیابی به آن از پروردگار خواسته شده است. اگر این دو توفیق مهم در دام کسی درآید؛ او از اسباب اذیت خدا خلاصی یافته و موجبات رضایت و خشنودی را شناخته است.
وی یادآور شد: پس توفیق اصلی یک مسلمان در همین دو واقعیت نهفته شده است و برخلاف دیدگاه بسیاری از مومنان، فراهم شدن اسباب (=توفیق) در امور مستحبی چون: زیارات، نمازِ شب و اطعام؛ فرع بر این دو توفیق مهم است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی دربارۀ اینکه چه اسبابی، موجب آزار و اذیت خداوند می‌شود، اظهار کرد: بی اعتنایی به موجبات خشنودی و رضایت خداوند، اسباب اذیت او را فراهم می‌کند. به عنوان مثال؛ بی توجهی به دستورات الهی یا بی اعتنایی به ترک محرمات، آزار و اذیت ائمه، انبیاء (ع) و اولیاء الهی و همچنین دادن نسبت‌های جاهلانه چون ظلم، جهل، تبعیض و... به پروردگار، از اسباب اذیت و آزار پروردگار است.
به گفتۀ وی، اگرچه اذیت کردن خداوند، به اذیت انسان شبیه نبوده و موجب افسردگی و انفعال در پروردگار نمی‌شود؛ اما این کار زشت در حقیقت نوعی ایستادگی در مقابل اراده و مشیت الهی است.
حجت‌الاسلام والمسلمین بصیری «استعاذه به درگاه خداوند» را یکی از راه‌های نجات از این سجیه ناپسند دانست و گفت: ایستادگی در مقابل خداوند رحیم، دستورِ شیطان رجیم است و تنها با پناهندگی و درخواست اخلاص از او می‌توان امیدی به نجات داشت.
محقق علوم قرآن و حدیث خاطرنشان کرد: از سوی دیگر باید دانست که مهم‌ترین و اصلی‌ترین توفیق یک بنده، ترک نافرمانی خدا و انجام دستورات اوست که در این دعا دستیابی به آن از پروردگار خواسته شده است. اگر این دو توفیق مهم در دام کسی درآید؛ او از اسباب اذیت خدا خلاصی یافته و موجبات رضایت و خشنودی را شناخته است.
وی یادآور شد: پس توفیق اصلی یک مسلمان در همین دو واقعیت نهفته شده است و برخلاف دیدگاه بسیاری از مومنان، فراهم شدن اسباب (=توفیق) در امور مستحبی چون: زیارات، نمازِ شب و اطعام؛ فرع بر این دو توفیق مهم است.
منبع:تسنیم
گزارش خطا
