سروده جهاندار در مدح امام مجتبی(ع)

*****

جز از حسن اینقدر کرامت که شنیده است 
این قدر کرامت که شنیده است و که دیده است 

احمد روش و فاطمه رفتار و علی خو
روی مَلک از وصف رخش رنگ پریده است 

اولاد علی اکرمُ مِن کلّ کریمند 
نسبت به حسن اقربُ مِن حبل وَرید است 

گفتم رگ گردن، غزلم کرب و بلا شد
أحلی عسل ِ کیست که شمشیر کشیده است 

صلح حسن اسلام خروش است نه سازش
اسلام یزید است که در خویش خزیده است 

رفتند که آیین علی زنده بماند 
مردان خدا، غرقه به خون، بی سر و بی دست

با قصد تماشای ضریحی که نداری
"از خون جوانان حرم لاله دمیده است"

با صلح اگر کشته شدی کشته‌ی عشقی 
بی عشق، کسی کرب و بلا را نچشیده است 

در پاسخ یَابن الحسن نیمه شب کیست 
کافاق در آفاق، سپیده است و سپیده است