انسان متّقی عمرش را صرف علم نافع می کند

وی اظهار کرد: آئین مقدس اسلام با علم نافع از هر نوع آن موافق است و با هر آن چه در ارتباط با دنیای انسان به او نفع می رساند و مفید و معقول است، مخالفتی ندارد بلکه بر آن تأکید کرده اما مراتب، درجات و طبقه بندی هایی برای علوم نافع قائل است از جمله این که میان علم و فضل تفاوت قائل می شود.

وی افزود: آئین مقدس اسلام برای همه آن چه مربوط به زندگی دنیا و آخرت انسان است برنامه دارد و از جامعیت برخوردار است و در مسائل اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی و سایر حوزه های مورد نیاز بشر حرف آخر را زده است.

آیت الله سیدان ابراز کرد: مطابق روایتی از امام صادق(ع) جامعه ‌ای که در آن یکی از سه شخصیت فقیه عادل، امیر خیّر مطاع و طبیب بصیر ثقه حضور نداشته باشد، جای زندگی نیست چرا که این سه شخصیت به ترتیب بر جنبه های معنوی، اجتماعی و بهداشتی جامعه محافظت دارند.

وی با اشاره به روایت «من خرج من بیته لیلتمس باب من العلم لینتفع به و یعلمه غیره کتب الله له بکل خطوة عبادة ألف سنة صیامها و قیامها...» و با بیان این که انسان های متّقی عمرشان را صرف علم نافع می کنند، تصریح کرد: هیچ مکتبی به اندازه آئین مقدس اسلام برای علم ارزش قائل نشده است تا آن اندازه که انسانی که برای کسب علم از منزل خارج می شود را برتر از شخصی می شمارد که همه آن چه در دنیا وجود دارد را در مسیر آخرت خرج کند.

این استاد سطوح عالی حوزه علمیه خراسان اضافه کرد: علومی برای تحصیل از درجه اولویت بالاتری برخوردارند که عدم توجه به آن ها به آخرت انسان صدمه بزند و سایر علوم در مراتب بعدی قرار می گیرند.

آیت الله سیدان گفت: وضعیت روحی متّقین در گرفتاری و راحتی تفاوتی ندارد و در هر دو حالت شاکر هستند که بهترین مصداق در این زمینه را می توان حضرت زینب(س) معرفی کرد.

وی افزود: تقوا حالت وادارکننده به طاعت و بازدارنده از معصیت است که در دین ما به آن تأکید شده و امتیاز و شخصیت انسان ها بر اساس آن تعریف می شود.

وی با تأکید بر این که در آئین مقدس اسلام وضعیت خوب اقتصادی، شهرت یا قدرت ملاک برتری یا ارزش گذاری انسان ها نیست، ابراز کرد: نکته بسیار لطیفی که در این رابطه وجود دارد این است که کسب تقوا برای فقیر و غنی، معروف و گمنام، عالم و عامی، قدرتمند و ضعیف و همگان ممکن است.

آیت الله سیدان با اشاره به روایت «کل میسر لما خلق له» عنوان کرد: برخی به اشتباه از این روایت برداشت جبر دارند در حالی که منظور پیامبر(ص) این است که اسباب لازم برای رسیدن به غایت خلقت در مورد هر شخصی فراهم است.