روایتی متفات درباره معنای "الم"

رایج‌ترین روایتی که تاکنون درباره حروف مقطعه شنیده‌ایم این است که این حروف رموزی است بین خداوند و پیامبر. در این رابطه از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «الم» رمز و اشارة بَینَهُ و بَینَ حَبیبِه محمّد (ص) أراد أن لا یطلع علیه سواهما...; «الم» رمز و اشاره است بین خدا و حبیب خود، محمّد (ص) که خواسته است هیچ کس غیر از خود و رسولش، از آن آگاه نشود ...» بحار الأنوار، ج 89، ص 384.

اما در این باره روایات دیگری هم وجود دارد که تاکنون کمتر شنیده شده است، از جمله اینکه از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «الم» هو حرف من حروف اسم اللّه الأعظم المقطع فى القرآن، الذى یؤلفه النبى و الإمام فإذا دعا به أجیب ...; «الم» حرفى از حروف اسم اعظم خداست که در قرآن تقطیع شده است و پیامبر و امام آن را ترکیب مى کنند. پس هرگاه خدا را با آن بخوانند دعایشان مستجاب مى شود» معانى الأخبار، ص 23، ح 2; نورالثقلین، ج 1، ص 26، ح 5.

همچنین سفیان ثورى مى‌گوید: «قُلتُ لجعفر بن محمّد (ع) ... یا بن رسول اللّه ما معنى قول اللّه عز و جل الم ... قال (ع) أما «الم» فى أول البقرة فمعناه أنا اللّه الملک ...» از امام صادق (ع) از معناى «الم» سؤال کردم ... حضرت فرمود: اما «الم» در ابتداى سوره بقره ; یعنى «أنا اللّه الملک» من خدایى هستم که پادشاهى از آن من است...» معانى الأخبار، ص 22، ح 1; نورالثقلین، ج 1، ص 26، ح 4.