روحانی شهیدی که نوافل‌اش ترک نمی‌شد

پدرش شیخ مرتضی اشکوری از افراد محترم منطقه بود. عبدالحسین در سال 1322 شمسی و پس از اتمام کلاس ششم ابتدایی مسیر تحصیلی­ اش را تغییر داد و در حوزه­ علمیه رودسر آموختن دروس حوزوی را آغاز نمود. شیخ دو سال بعد به اتفاق آقایان آیت­ الله محمدی­ گیلانی و آیت ­الله محفوظی به شهر مقدس قم رفت و حدود 10 سال در آن حوزه پر مائده به کسب دانش و تقوا مشغول بود؛ گفته ­اند که در فهم مطالب کتاب زیرک و باهوش بود و خود کلاس تدریس داشت.

اخلاق اسلامی

یکی از دوستان ایشان می ­نویسد: خودم مشاهده کردم که نوافل شب ایشان ترک نمی ­شد. در زندگی بسیار باحیا و باوقار می ­زیست به قدری که در میان روحانیون رودسر و حومه نمونه و ممتاز بود.

به اهل­ بیت عصمت و طهارت(علیهم ­السلام) محبت ویژه­ای داشت و مقررات و نظم خوبی در زندگی­اش وجود داشت.

مراجعت به رودسر

شیخ رضایی در سال 1332 شمسی به دعوت اهالی روستای بی­بالان از توابع رودسر به شمال رفت و مشغول ترویج و رتق و فتق امور دینی در آن سامان شد. از آنجایی که اهل اشکور بود لذا مدتی از سال را در آنجا می­ گذراند و ضمن کارهای تبلیغی به کشاورزی می­پرداخت و خودش کار می­ کرد و بخش اعظم زندگی ­اش را از همین راه می ­گذراند.

شهید ترور

روحیه انقلابی داشت و در سالهای آخر عمرش به تدریس احکام و اخلاق در سپاه پاسداران رودسر مشغول بود. نزدیکی او به نهادهای انقلابی باعث حساسیت گروه­ های معاند و گمراه نسبت به ایشان شد و منافقین مدتها در کمین ترور ایشان بودند. عاقبت در زمستان سال 1361 شمسی در حالی که به خانه ­اش می­ رفت، با شلیک سه فرد مسلح  به شهادت رسید .

دختر شانزده ساله ­اش با دیدن جنازه پدر دچار شوک می ­شود و به پدر شهیدش می ­پیوندد. از شهید رضایی سه ­پسر و چهاردختر دیگر به یادگار مانده ­است.

وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ.

*شهدای روحانیت جلد2