عَن إبراهيم بنِ شُعيبٍ قَالَ قُلتُ لِأبِي عَبدِ اللَّهِ )ع( إنّ أبي قَد كَبُرَ جِدًا وَ ضَعُفَ فَنَحنُ نَحمِلُه إذا أَرَادَ الحَاجةَ فَقَال إنِ استَطَعتَ أن تَلِيَ ذَلكَ مِنهُ فَافعَل وَ لَقِّمهُ بِيَدِكَ فإنَّه جَنَّةٌ لَكَ غَدًا.

ابراهیم بن شعیب گفت: به امام صادق(ع) عرض کردم پدرم بسیار پیر و ناتوان شده تا جایی که ما برای قضای حاجت به او کمک می‌کنیم.

حضرت فرمود: اگر می‌توانی این کار را برای او انجام بده و با دستانت به دهان او لقمه بگذار که این کار، بهشت فردای تو است.

پی نوشت:

وافی، فیض کاشانی، ج5، ص498