فرشته‌ای که اولین روضه‌خوان امام حسین شد

علامه مجلسی می‌نویسد صاحب کتاب درّ ثمین در تفسیر (آیه- 37- سوره بقره که خداوند می‌فرماید:) «فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ؛ سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت کرد» روایت می‌کند که حضرت آدم علیه‌السلام نام‏‌هاى مبارک پیغمبر اسلام و امامان علیهم‌السلام را در عرش دید. جبرئیل به آن حضرت تعلیم داد تا فرمود: «یا حمید بحق محمد، یا عالى بحق على، یا فاطر بحق فاطمه، یا محسن بحق الحسن و الحسین و منک الاحسان.» هنگامى که نام حسین را ذکر کرد، اشک‌هایش جارى و قلب مبارکش شکست. آنگاه به جبرئیل گفت: چرا وقتى نام پنجمى ایشان را ذکر می‌کنم، قلبم می‌شکند و اشکم جارى مى‌‏شود!؟

جبرئیل گفت: این پسر تو دچار یک مصیبتى خواهد شد که مصائب دیگر در مقابل آن کوچک خواهند بود: حضرت آدم فرمود: چه مصیبتى؟ جبرئیل گفت: حسین در حالى شهید مى‏‌شود که عطشان، غریب، تنها، بى‌‏یاور و بى‏‌معین خواهد بود. اى آدم! اگر تو او را می‌دیدى، می‌شنیدى که می‌گفت: وا عطشاه! وا قلة ناصراه! حتى یحول العطش بینه و بین الماء کالدخان. یعنى آه از عطش! آه از بى‏‌یاورى! کار تشنگى آن حضرت به جایى می‌رسد که آسمان به نظرش مثل دود خواهد آمد.
کسى جوابش را نمی‌گوید مگر با شمشیر، تا اینکه جرعه مرگ را بیاشامد. آن حضرت را نظیر گوسفند از قفا سر مى‏‌برند، خیمه‏‌هایش را به یغما می‌برند، سر مبارک وى و یارانش را در شهرها می‌گردانند، زن و بچه‏‌هایش را به اسیرى خواهند برد. در علم خدا این طور سبقت یافته است. سپس حضرت آدم و جبرئیل نظیر زن جوان مرده گریان شدند.

پی نوشت:

بحارالانوار، ج44، ص243؛ ریاض‌الأبرار، ج1، ص174