اربعین چطور می‌توانی در خانه بمانی؟! / بعضی‌ها منتظرِ چه دستوری از جانب خدا هستند تا به پیاده‌روی اربعین اهتمام بورزند؟

عقیق: تجمع بزرگ زائران اربعین با حضور جمع زیادی از دلدادگان حسینی و عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت (ع)  در قزوین برگزار شد. حجت الاسلام علیرضا پناهیان در این مراسم ضمن ضمن تاکید بر ضرورت تبلیغ زیارت اربعین توسط مبلغین ، حضور در این اجتماع بزرگ را ضامن عظمت و عزت اسلام دانست.

در ادامه مشروح سخنان حجت الاسلام پناهیان را بخوانید:

• اگر امام عسکری(ع) زیارت اربعین را علامت مؤمن، بیان نفرموده بود (تهذیب‌الاحکام/۶/۵۲) و اگر ده‌ها روایت دربارۀ اهمیت پیاده‌روی برای زیارت امام حسین(ع) وجود نداشت، آیا باز هم وظیفۀ ما نبود که به این راهپیمایی باعظمت اربعین کمک کنیم؟!

• وقتی می‌بینیم تجمع مؤمنین در اربعین، مظهر قدرت و مایۀ عزت امت اسلامی است، اگر سفارشی هم در این‌باره نداشتیم آیا اربعین برای ما تکلیف‌آور نمی‌شد و آیا می‌توانستیم اربعین در خانۀ خودمان بنشینیم؟!

• بعضی‌ها معلوم نیست دنبال چه نوع دستوری از سوی خدا و چه نوع فهمی از دین می‌گردند، تا به اربعین اهتمام بورزند؟ مگر همه‌چیز باید در نصِ صریح روایت باشد؟! پس فهمِ ما چه می‌شود؟!

• مگر برای سینه‌زنی یا برای دسته‌های عزاداری در ایام محرم روایتی داریم؟ اینها سنت‌هایی است که مؤمنان بر اساس اندیشۀ حکیمانۀ خودشان طراحی کرده‌اند.

• حضرت امام(ره) که یک فقیه و فیلسوف بود، دربارۀ اهمیت دسته‌های عزاداری می‌فرمود: اگر شما در خانۀ خودتان بنشنید و زیارت عاشورا بخوانید، این‌کار موجب حفظ اسلام نمی‌شود. مکتبی که پایش هیاهو نباشد و به سر و سینه‌زدن نباشد، باقی نمی‌ماند (صحیفۀ امام جلد 8 صفحه 527)

•  مگر ما برای راهپیمایی و تظاهرات‌کردنِ سیاسی روایت داریم؟! چون مردم در این راهپیمایی‌های سیاسی، قدرت خودشان را به نمایش می‌گذارند و مواضع خودشان را تحکیم می‌بخشند. در راهپیمایی اربعین هم همین اتفاق می‌افتد.

• ما هیچ روایتی برای تظاهرات ۲۲بهمن نداریم، اما عقل ما شرکت در این تظاهرات سیاسی را بر ما لازم می‌آورد چون موجب قدرت و عزت اسلام است و همۀ علما نیز در این چهل سال بعد از انقلاب، بر راهپیمایی ۲۲بهمن تأکید کرده‌اند. عقل، یکی از منابع تشخیص تکلیف در فقه است.

• من از مبلغان محترم دینی که مبلّغ اربعین نیستند، تعجب می‌کنم؛ شما کدام دین را می‌خواهید ترویج کنید؟ دینی بدون راهپیمایی به‌سوی کربلای امام حسین(ع)!

• چطور بعضی‌ها هنوز بر چهرۀ مؤمنانه‌شان علامت ایمان-که زیارت اربعین است- ثبت نشده است؟! این افراد چطور می‌توانند با خودشان کنار بیایند؟! چطور کسی می‌تواند در اربعین در خانۀ خودش بنشیند؟!

• کسانی که توفیق ندارند به این زیارت بروند، لااقل می‌توانند تا لبِ مرزها بروند و بگویند: «حسین جان! ما به‌سوی تو آمدیم؛ اما فقط تا اینجا توانستیم بیاییم» آن‌وقت ببینید اثرش چه خواهد شد؟ ما اگر این‌طرف مرز، ده میلیون عاشق برای زیارت اربعین داشته باشیم که-به‌دلیل اینکه مسئولین، امکانات لازم را فراهم نکرده‌اند- نتوانستند به زیارت اربعین بروند، چه افتخاری برای سرزمین ما خواهد بود و چه اثر عظیمِ بین‌المللی خواهد داشت!

• ما برای توجه به اربعین منتظر چه هستیم؟ شاید بعضی‌ها منتظرند که امام زمان(ع) ظهور کنند و دستور مستقیم برای زیارت اربعین بدهند! کسی که این‌همه اشاره‌ها را نگرفته، مستحقِ دریافتِ دستور مستقیم حضرت هم نخواهد بود و احتمالاً آن زمان هم یک بهانۀ دیگری خواهد آورد! در این مکتب، کسی مقرب می‌شود که اشاره‌ها را بگیرد.

• اگر هیچ روایتی هم دربارۀ راهپیمایی باعظمت اربعین نداشتیم، الان که قلب‌های مؤمنان متحول شده و متوجهِ اربعین شده، نفسِ همین موضوع برای ما تکلیف ایجاد می‌کند که به این حرکت باعظمت کمک کنیم تا روضۀ مخصوصِ امام حسین(ع) در اربعین در کربلای معلا، غریب نماند.