وقتی ردای امام سجاد(ع) پر از درّ و گوهر شد

حال به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت حضرت زین‌العابدین(ع) به یکی از معجزات ایشان اشاره می‌شود:

امام صادق(ع) در روایتی می‌فرماید:

روزی عبدالملک بن مروان در حال طواف کعبه بود، حضرت امام سجاد(ع) نیز پیشاپیش او در حال طواف بود و اعتنایی به او نمی‌فرمود. 
عبدالملک به نگهبانان خود گفت: «این کیست که جلوتر از ما طواف می‌کند و به ما بی‌اعتناست؟»
گفتند: «علی بن الحسین(ع)» 
عبدالملک رفت بر جایگاه مخصوصش تکیه زد و گفت امام را نزد او بیاورند. 
آن‌گاه به امام گفت: «من که قاتل پدر تو نیستم، پس چرا نزد ما نمی‌آیی؟!» 
امام سجاد علیه السلام فرمود: «قاتل پدر من با کار خود، دنیای پدرم را نابود اما پدرم آخرت او را تباه کرد، پس تو نیز اگر دوست داری مانند قاتل پدرم باشی، باش» 
عبدالملک گفت: «هرگز! اما تو نیز گاه‌گاهی به نزد ما بیا تا از دنیای ما بهره‌مند شوی!» 
امام(ع) با شنیدن این سخن ردای خود را پهن کرد، بر زمین نشست و چنین دعا فرمود: «پروردگارا! حرمت و جایگاه اولیائت را نزد خودت به او نشان بده» 
ناگهان ردای امام پر از درّ و گوهر شد، درّهایی که چشم‌ها را خیره می‌کرد. 
آنگاه امام فرمود: «کسی که نزد خداوند چنین جایگاهی دارد، آیا به دنیای تو نیازمند است؟!» 
سپس فرمود: «بارالها! اینها را از من بگیر که من هیچ نیازی ندارم»