در آیه 37 سوره مبارکه آل عمران می فرماید: « فـَتـَقـَبَّلـَها رَبُّها»؛ خدا مریم را قبول کرد. « فـَتـَقـَبَّلـَها رَبُّها بـِقـَبولٍ حَسَن» این هم یک چیز بیشتر. بعد اگر خدای متعال یک کسی را قبول کند در ادامه آیه فرموده: « وَأنبَتـَها نـَباتـًا حَسَنـًا» پرورش مریم را خودش به عهده گرفت.

اینهایی که زحمت می کشند و ریاضت می کشند و سیر و سلوک می کنند، مثلا می خواهند به اینجا برسند. به یک جایی برسند که خدای متعال تربیت و پرورش شان را به عهده بگیرد. اگر به آنجا رسیدی که رسیدی. اگر نرسیدی حرام می شوی و می روی. در ادامه آیه می فرماید: « وَکـَفـَّلـَها زَکـَریّا »؛ زکریا پرورش او را تقبل کرد. آنجا که فرمود خدای متعال تربیت او را به عهده گرفت، به دست ولیّ اش سپرد.

خدا مراقب کسانی است که ایمان آورده اند

واقعیت این است که شما وقت و فرصت و اجازه یک دانه اشتباه را ندارید اگر من خدایی نکرده عمرم را به گناه گذرانده‌ام، کاری نمی شود کرد. حالا فرض کن توبه کردم. این سی سال، بیست سال، ده سال، پنج سال، دو سال، یک سال، یک روز، یک روز. یک روزم از دست رفته. سوخته. نمی شود. اگر تحت تربیت قرار گرفتی، به مقصد می‌رسی. در آیه 257 سوره مبارکه بقره می فرماید: « اللهُ وَلیُّ الـَّذینَ آمَنوا» خدا مراقب کسانی است که ایمان آورده اند. نمی‌گذارد پایشان در چاله برود.

هر گناهی نشانه یک شرک است. یک جایی که من گناه می کنم و پایم سستی می‌کند و لغزش می‌کنم آنجا نشان می دهد که من خدا را قبول ندارم و کم آورده ام. هر کسی گناه نکند، نشان می دهد که او ایمان دارد. اگر ایمان دارد حتما تربیت نصیبش می شود. هرچه بیشتر مراقبت کنی، بیشتر نصیبت می شود.

اگر آدم به طور جدی بتواند از گناه پرهیز کند آن تربیت به سراغ آدم می آید. آن وقت آدم هرچقدر به آن تربیت تن دهد، امکانش بیشتر می شود. تا آنجایی که دیگر تمام زندگی آدم تحت تربیت می رود. غذ اکه می خواهی بخوری، اگر غذایش بد باشد، نمی گذارند بخوری. این کسی که ممکن است یک روزی غیبت کند، نمی گذارند با تو رفیق شود. رفاقتش را بر هم می زنند. اگر این درس و مدرسه به ضررت باشد، نمی گذارند بروی. همه چیز را کنترل می کنند.

منبع: خبرگزاری دانشجو

211001