علل سقوط یک جامعه از دیدگاه امام علی(ع)

امام علی (ع) در نامه 78 کتاب شریف نهج البلاغه خطاب به ابوموسی اشعری می‌فرماید: هر آينه بسيارى از مردم تغيير كردند، و از سعادت و رستگارى بى‏ بهره ماندند. به دنيا گرويدند و سخن از روى هوا گفتند و من از اين كار در شگفت شده‌ام.

امام متقیان در ادامه می‌فرماید: در آنجا گروهى مردم خودپسند گرد آمدند و من اكنون زخمى را معالجه خواهم كرد كه می‌ترسم به صورت خون لخته در آيد. و بدان  كه هيچكس آرزومندتر از من به گرد آمدن امت محمد (ص) و الفت و مهربانى آنها با يكديگر نيست. من در اين كار خواستار پاداش نيكو و بازگشت به جايگاه نيكو هستم.

امام عدالت گستر شیعیان در ادامه این نامه می‌فرماید: بزودى بر آنچه بر خود مقرر داشته‌ام، وفا خواهم كرد. هر چند كه تو آن شايستگى را كه به هنگام جدا شدن داشتى، از دست داده باشى.

امام علی (ع) در وصف انسان‌های کوچک می‌فرماید: بدبخت آنكه از سود عقل و تجربه‌ای كه او را داده اند، بى بهره ماند. من نمى توانم سخن باطل و نادرست را تحمل كنم، يا كارى را كه خدا به صلاح آورده، تباه سازم. پس آنچه را كه نمى دانى چيست رها كن؛ زيرا مردم بد كردار با اين سخنان نابكارانه تو به سوى تو خواهند شتافت.