عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِي إِثْمٍ وَ لَا بَاطِلٍ وَ إِذَا سَخِطَ لَمْ يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ وَ الْمُؤْمِنُ الَّذِي إِذَا قَدَرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ إِلَى التَّعَدِّي وَ إِلَى مَا لَيْسَ لَهُ بِحَقٍّ.
از امام باقر علیه السلام روایت شده که فرمود:
مؤمن کسی است هرگاه خوشنود باشد خوشنودی اش او را به گناه و فساد نمی کشاند
وقتی خشمگین شود، عصبانیت او را از حق گویی خارج نسازد
مؤمن کسی است هرگاه قدرت یابد، ظلم نکند
و آنچه را که حق او نیست طلب نکند.
پی نوشت:
خصال، ج1، ص105
منبع:حوزه
